Post-Keynesian theories of endogenous money supply

One of the pillars of the research programme of heterodox Post-Keynesian economics is the endogenous creation of money supply, according to which the amount of money in circulation automatically accommodates to the needs reported by economic agents. Ensuring an adequate supply of funds is the role of commercial banks that create credit money ex nihilo, while monetary authorities are responsible for providing commercial banks with money reserves that guarantee the continuity of lending, and thus the process of the production and exchange in the economy. While the Post-Keynesians agree on the endogenous nature of money supply, not all of them perceive the role and operation of the central bank aimed at meeting the demand for reserves reported by commercial banks in the same way. As a result, four Post-Keynesian interpretations of this issue emerged: horizontalism, structuralism, an interpretation from the monetary circuit perspective and from the liquidity preference circuit. The purpose of this article is to present these approaches and to indicate the differences between them and the mainstream economics, as well as among themselves. The impact of such heterogeneity of views on the coherence of Post-Keynesianism and the ability of the school to create an alternative to neoclassical orthodoxy is also emphasised.Jednym z filarów programu badawczego heterodoksyjnego postkeynesizmu jest endogeniczna kreacja podaży pieniądza. Zgodnie z nią ilość pieniądza w obiegu samoistnie dostosowuje się do potrzeb zgłaszanych przez podmioty gospodarcze. Zapewnienie odpowiedniej podaży środków finansowych jest rolą banków komercyjnych, które kreują pieniądz kredytowy ex nihilo. Natomiast zadaniem władz monetarnych jest dostarczanie bankom komercyjnym rezerw pieniężnych gwarantujących ciągłość akcji kredytowej, a tym samym procesu produkcji i wymiany w gospodarce. Podczas gdy postkeynesiści zgadzają się co do endogenicznego charakteru podaży pieniądza, to nie wszyscy w ten sam sposób postrzegają rolę i działania banku centralnego w kierunku zaspokajania popytu na rezerwy zgłaszanego przez banki komercyjne. W rezultacie ukształtowały się cztery postkeynesowskie interpretacje tej kwestii: akomodacyjne, strukturalistyczne, z perspektywy teorii obiegu pieniężnego oraz z perspektywy preferencji płynności. Celem artykułu jest przybliżenie tych ujęć oraz wskazanie, w czym są one odmienne od stanowiska głównego nurtu ekonomii oraz w jakim stopniu różnią się między sobą. Podkreślono również wpływ takiej heterogeniczności poglądów na spójność postkeynesizmu i możliwość stworzenia przez tę szkołę alternatywy dla neoklasycznej ortodoksji