Wprowadzenie

Humanum, ludzkie nie stoi przed tym ani nad tym, co zwierzęce. A zwierzęce? Jakie jest zwierzęce? Czy nie jest tak, że za ambiwalentnym i nieswojskim/nieoswojonym pojęciem zwierzęcego kryją się sprzeczne myśli i wyobrażenia? I że rodzi ono jednocześnie pozytywne i negatywne konotacje? Zwierzęce zdaje się wyrażać jednocześnie podziw dla innych/niedocieczonych istot i pogardę dla „niższego”/„gorszego” bytu.Zwierzęce, głęboko ukryte, siedzi w człowieku, w którym uaktywnia się, gdy ten usiłuje uwolnić się od pierwotnych instynktów albo ubolewa nad tym, że dawno je utracił. Zwierzęce to dzikie, niepokojące, niespokojne, nieokreślone, tajemnicze, obce… Co to jest „zwierzęce”? Parafrazując Michaiła Epsteina – obrazy „zwierzęcego” w kulturze to swoiste lustro ludzkiej samoświadomości.Oddajemy do rąk Czytelników pierwszy zeszyt tematyczny czasopisma zatytułowany Zwierzęce, w którym zamieszczono artykuły różnych autorów: literaturoznawców, językoznawców, kulturoznawców i filozofów. Wszyscy oni próbują – każdy na swój sposób – odpowiedzieć na pytanie: czym (nie) jest „zwierzęce”?E-czasopismo o specjalistycznym charakterze jest poświęcone nie tylko publikowaniu badań z zakresu nowej dyscypliny wiedzy – zoofilologii, która poniekąd stanowi połączenie zoopoetyki i zoosemiotyki. Idea powstania czasopisma wychodzi naprzeciw współczesnym oczekiwaniom i wpisuje się w nurt interdyscyplinarnych dziedzin spod znaku „zoo”, a więc zoosemiotyki, zooantropologii, zooteologii, zoomuzykologii etc. Justyna Tymieniecka-Suchane