Archeolodzy ze Lwowa w tworzeniu europejskiego środowiska intelektualnego od połowy XIX w. do pierwszej ćwierci XX w. (współpraca bezpośrednia i pośrednia)

Rozwój nauki nie jest możliwy bez współpracy, wymiany doświadczeń, a nawet przyjaźni między badaczami. Archeologia, która w XIX wieku przeszła długą drogę od hobby do dyscypliny naukowej, nie była pod tym względem wyjątkiem. Jak zauważył J. Pasternak na łamach „Archeologii Ukrainy”, w połowie XIX wieku na Ukrainie działały trzy główne ośrodki archeologiczne – lwowski, kijowski i odesski (Pasternak 1961: 18). W przeciwieństwie do Kijowa i Odessy, Lwów był częścią Cesarstwa Austriackiego, archeologia rozwijała się więc tam podobnie jak w innym ośrodku naukowym Galicji, tj. w Krakowie. Specyfiką Lwowa było współistnienie zarówno ukraińskich jak i polskich ośrodków archeologicznych. Celem autorki jest poszukiwanie aktywności archeologów lwowskich w tworzeniu europejskiej przestrzeni intelektualnej. Analiza dokumentów pozwala stwierdzić, że archeolodzy lwowscy współpracowali z uczonymi z niemal całej Europy (szczególne stosunki łączyły ich z badaczami z Krakowa). Ponadto należy zauważyć, że relacje te pojawiły się nie tylko między instytucjami, ale również na poziomie stosunków osobistych.