DOPUSZCZALNOŚĆ POWÓDZTWA O STWIERDZENIE NIEWAŻNOŚCI W OPARCIU O SPRZECZNOŚĆ UCHWAŁY Z NORMĄ DYSPOZYTYWNĄ

SummaryIn 2011 a heated debate flared up on a controversial issue in the doctrine of Polish commercial law: which of the two kinds of proceedings prescribed by the Polish Commercial Companies Code (k.s.h.) was applicable for action to have a company’s resolution declared invalid on grounds of its incompatibility with a non-mandatory provision? It was triggered when Michał Romanowski put a provocative question in the specialist commercial law periodical Przegląd Prawa Handlowego – was a resolution a company’s shareholders adopted which was incompatible with a non-mandatory provision in breach of the law? Romanowski’s article evoked a large amount of criticism. This paper consists of two parts. The first part is descriptive and gives an account of the debate in 2011-2012 and the opinions of its main contributors. In the second part I examine the arguments put forward and present my own opinion on the matter.StreszczenieW 2011 r. w doktrynie prawa handlowego rozgorzała żywiołowa dyskusja w przedmiocie tego, jakie powództwo z dwóch rodzajów środków zaskarżenia przewidzianych w k.s.h. powinno służyć zakwestionowaniu uchwały sprzecznej z normą dyspozytywną. Zapoczątkowana ona została postawieniem przez Michała Romanowskiego na łamach «Przeglądu Prawa Handlowego» prowokacyjnego pytania, czy uchwała organu właścicielskiego spółki sprzeczna z normą dyspozytywną jest sprzeczna z prawem. Artykuł ten spotkał się z licznymi głosami krytycznymi w doktrynie. Niniejszy artykuł składa się z dwóch części. W pierwszej, „sprawozdawczej” czy też „deskryptywnej” przedstawiony zostaje przebieg zaistniałej w latach 2011-2012 dyskusji i najważniejsze wypowiedzi jej uczestników. W drugiej natomiast podniesione w dyskusji argumenty poddane zostają analizie, prowadząc do zajęcia przez autora własnego stanowisko w przedmiotowej materii