Commercialisation of occupational development services. People for the institutions, or institutions for the people? (case analysis of occupational development of disabled university graduates)

Poland is a country with very low labour force participation among people with disabilities. On the one hand, changes are visible in the attitudes and behaviour of people with disabilities, especially students and graduates who aim to have a professional career. On the other hand, one can observe a process of gradual withdrawal of families from caring and active support of the disabled. This situation demands certain compensatory measures such us intensification of engagement of relevant institutions and seeking alternative ways of providing care and support. The Polish system of occupational development services for the disabled is complicated and nontransparent for the beneficiaries. It is also inadequate for the growing professional aspirations of people with disabilities. Employees of support institutions tend to follow long-standing routines and patterns of behaviour defined by formal rules, rather than adjusting to the individual needs of the disabled and the changing labour market. Commercialisation of support institutions, within the framework of the new paradigm of social policy, has contributed to economisation of support institutions by focusing on benefits and profits to the institution, rather than the professional development of disabled people. Thus, we have an unfinished process of labour emancipation of disabled university graduates who cannot satisfy their career aspirations.Polska należy do krajów o bardzo niskiej aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych. Widoczne są już zmiany postaw i zachowań osób niepełnosprawnych, przede wszystkim studentów i absolwentów szkół wyższych dążących do realizacji kariery zawodowej. Z drugiej strony obserwujemy proces „wycofywania się” rodziny z zadań opieki i aktywnego wspierania osób niepełnosprawnych. Wymaga to określonych działań kompensacyjnych: intensyfikacji pracy instytucji, poszukiwania alternatywnych sposobów zapewniania opieki i wsparcia. Polski system wsparcia aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych jest systemem skomplikowanym, złożonym, nieprzejrzystym dla beneficjentów, a jednocześnie niedostosowanym do rosnących aspiracji zawodowych osób z ograniczeniami sprawności. Pracownicy instytucji wsparcia częściej powielają stare schematy działań oparte na rutynie i formalizmie, niż dostosowują się do indywidualnych potrzeb niepełnosprawnych i zmieniającego się rynku pracy. Urynkowienie instytucji wsparcia, w ramach nowego paradygmatu polityki społecznej, bardziej przyczyniło się do ekonomizacji instytucji wsparcia poprzez nastawienie na korzyści dla instytucji niż do aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych. W rezultacie mamy niedokończony proces emancypacji niepełnosprawnych absolwentów szkół wyższych, którzy nie mogą zaspokoić swoich rozbudzonych aspiracji zawodowych