Industrial and Cohesion Policy and The EU’s Reindustrialization Plan: Implications for Poland

The paper looks at whether the European Union’s industrial and cohesion policies for the 2014–2020 period can contribute to the reindustrialization of EU regions and to what extent this objective is reflected in Poland’s economic development strategy. The author uses a method based on analyzing trends in the development of industry and in EU industrial policy as well as plans for reinvigorating European industry contained in strategic EU and Polish government documents. The EU’s Strategy 2020 confirms a distinct evolution in the European Commission’s approach to industry, according to the author. This is reflected in a focus on not only horizontal activities, Gawlikowska‑Hueckel says, but also-in a novel approach-on sector‑specific activities, including support for the restructuring of beleaguered sectors, the author argues. The reindustrialization process will be supported by cohesion policy through measures such as co‑financing smart strategies and investment in industry. But this strategy may prove to be ineffective, Gawlikowska‑Hueckel warns. She adds that the development of a modern industry in Europe will mostly depend on the location preferences of corporations, which have become independent market players in this era of globalization and are choosing investment destinations to suit their own interests. Therefore a “renaissance” in European industry will largely depend on the conditions on the internal market and on whether or not it provides an attractive alternative to countries with lower production costs, Gawlikowska‑Hueckel says. As for Poland’s strategy, new measures to support the renewal of industry should be taken, taking advantage of synergy effects in industrial and cohesion policy, the author says. At the moment strategic government documents rule out sector intervention. Given the aims and instruments of industrial and cohesion policies, Gawlikowska‑Hueckel concludes, cohesion policy can have a more “pro‑industrial” effect.Opracowanie jest próbą odpowiedzi na pytanie, czy i w jakim stopniu nowa polityka przemysłowa i polityka spójności w latach 2014–2020 może przyczynić się do reindustrializacji krajów i regionów UE, oraz na ile cele te znalazły swój wyraz w strategii rozwoju gospodarczego Polski. W opracowaniu wykorzystano metodę, polegającą na przeanalizowaniu trendów rozwoju sektora przemysłu i polityki przemysłowej w UE oraz planów renesansu tego sektora zawartych w strategicznych dokumentach UE i Polski. Analiza celów, do których dąży polityka przemysłowa, ujętych w Strategii 2020 potwierdza wyraźną ewolucję podejścia Komisji Europejskiej do sektora przemysłu. Wyraża się to w uznaniu za celowe nie tylko działań horyzontalnych, ale – co jest wyraźnym novum – również sektorowych (wspieranie restrukturyzacji sektorów będących w trudnej sytuacji w kierunku działalności dobrze rokujących). Proces reindustrializacji będzie też wspierany przez politykę spójności m.in. przez współfinansowanie inteligentnych strategii oraz inwestycje, w tym w sektorze przemysłu. Działania przewidziane w strategii mogą okazać się nieskuteczne; rozwój nowoczesnego, europejskiego przemysłu będzie zależeć głównie od preferencji lokalizacyjnych korporacji, które w warunkach globalizacji stały się niezależnymi graczami i decydują o lokalizacji zgodnie z własnymi interesami. Renesans przemysłu europejskiego będzie zatem zależeć w znacznym stopniu od warunków, jakie będzie oferował rynek wewnętrzny oraz od tego, czy będzie stanowił atrakcyjną alternatywę dla krajów o tańszych warunkach produkcji. Jeżeli chodzi o strategię Polski, to należałoby w sposób wyraźny wskazać nowe działania sprzyjające odradzaniu się przemysłu, wykorzystujące efekty synergiczne polityki przemysłowej i polityki spójności. W obecnych dokumentach strategicznych nie przewiduje się możliwości interwencji sektorowych. Cele i instrumenty polityki spójności i polityki przemysłowej wskazują na to, że obecnie bardziej proindustrialnie może oddziaływać polityka spójności