Aby wszyscy byli razem – uświęceni w prawdzie (J 17,19)

In a succinct formula, Jn 17,19 describes the foundation of the Church as our sharing in the holiness and truth to which Jesus commits himself. To ponder the depth of this verse the article calls on René Girard’s mimetic theory and Jan Patočka’s phenomenology. The latter’s notion of ‘care of the soul’ in Socratic sense illustrates what it means to shun any distraction from commitment to the ‘wholeness of the world’, whereas Girard’s theory of the dominant mimesis shows how this openness is constantly pulled into the mechanism of scapegoating and rivalry. Together they portray the immense challenge of humanity, being called to a total truthfulness of integrity, to which the faith of Christ opens the way. For them the truth has a practical dimension: responsibility for oneself and the world (Patočka) and overcoming in oneself sacrificial logic.Interpretacja J 17,19 przy pomocy fenomenologii Jana Patočki oraz teorii mimetycznej René Girarda przedstawia ustanowienie Kościoła jako nasz udział w świętości i prawdzie, dla których Jezus oddaje siebie. Patočka nazywa prawdę oddaniem się dla świata, do czego skłania człowieka ‘troska o duszę’, a francuski antropolog kładzie nacisk na prawdę o mimetycznej rywalizacji, jednak ich myśl jest zbieżna. Obaj uczeni odwołują się do idei etycznego powołania ludzi i dopominają się o prawdę w sensie uczynienia jej imperatywem relacyjności i integralności. Prawda ma dla nich wymiar praktyczny: odpowiedzialność za siebie i świat (Patočka) oraz pokonanie w sobie tendencji do prześladowania (Girard)