The poles of antagonism. European NO-GO zones

Celem niniejszego artykułu jest analiza efektów polityki integracji muzułmanów w wybranych państwach Europy Zachodniej. Dotychczasowa strategia realizowana przez rządy Wielkiej Brytanii, Królestwa Niderlandów, Szwecji czy Francji nie sprawdza się, skutkując coraz głębszym rozwarstwieniem kulturowym i wyodrębnieniem obszarów praktycznie wyłączonych spod ich jurysdykcji. Fakt istnienia europejskich stref no-go, których w samej Francji (fr. Zones urbaines sensibles) jest kilkaset, coraz częściej traktuje się jako dowód na zawodność modeli społeczeństwa wielokulturowego czy integracyjnego. W obliczu obecnego kryzysu migracyjnego kwestia ich ponownej oceny i weryfikacji wydaje się mieć najwyższy priorytet, tym bardziej że próby rozwiązania generowanych przez nie problemów wiążą się ze wzrostem napięcia społecznego i potencjalną eskalacją przemocy.The purpose of following article is to analyze the effects of the policy of integration of Muslims in selected Western European countries. So far, the strategy pursued by the governments of Great Britain, the Netherlands, Sweden and France, does not work out, resulting in ever deeper cultural dissection and separation of areas actually excluded from their jurisdiction. No-go zones, which in France alone (ie. Zones urbaines sensibles) are a few hundred, are evidence of the failure of the models of a multicultural society and integration. In face of the current migration crisis, the issue of their re-evaluation and verification appears to have the highest priority, especially that attempts to solve the problems generated by involve an increase in social tension and a potential escalation of vilence