Authority of the Apostles in the Early Church in the Light of the Second Epistle of Peter

W artykule tym są poddane analizie teksty, w których autor Drugiego Listu św. Piotra, występując przeciwko nauce fałszywych proroków, ukazuje autorytet apostołów we wspólnocie Kościoła. Najpierw we wstępie do swego listu (2P 1,1) Piotr nazywa siebie sługą i apostołem Jezusa Chrystusa, co oznacza, że należy on do kręgu osób najściślej związanych ze Zbawicielem. Dalej oświadcza, że on i inni apostołowie są naocznymi świadkami wielkości Jezusa Chrystusa, która została im najpełniej objawiona w czasie Jego przemienienia na „górze świętej” (1,16-18). Na koniec zaś poucza chrześcijan, że powinni być wierni nauce apostolskiej, przekazanej przez św. Pawła, gdyż jest ona fundamentem prawdziwej wiary i moralności, a przez to jest bezpieczną drogą do zbawienia (3,15-16).The present article undertakes an analysis of texts in which the author of the Second Epistle, acting against the teachings of false prophets, reveals the authority of the Apostles in the community of the Church. First in the foreword to his letter (2P 1,1), Peter calls himself a servant and apostle of Jesus Christ, which means that he belongs to the group of people most closely connected with the Savior. Further on, Peter states that he and the other apostles are eyewitnesses of the majesty of Jesus Christ, which was revealed to them during His transfiguration on the “sacred mountain” (1,16-18). Finally, he commands Christians that they should be faithful to the apostolic teachings of St. Paul, because it is the foundation of true faith and morality, and thus is a safe path to salvation (3,15-16)