Współczesny badacz/pedagog/nauczyciel wobec dziedzictwa pedagogicznego Jana Władysława Dawida. RECENZJA KSIĄŻKI: Recepcja myśli pedagogicznej Jana Władysława Dawida w XX i XXI wieku, red. nauk. Stefania Walasek, Kamila Gandecka, ATUT, Wrocław 2015, ss. 243.

Wiek XIX nie poddaje się tak łatwo klasyfikacjom, trudno jest także przyjąć jedną obowiązującą na wszystkich kontynentach cezurę czasową dla tego „długiego wieku”. Był to bowiem czas wielkich przełomów politycznych, gospodarczych i ekonomicznych, odkryć i wynalazków. W tej epoce położono podwaliny pod rozwój współczesnego przemysłu, transportu czy komunikacji międzyludzkiej. To czas wielkich malarzy, poetów, pisarzy i naukowców. To wiek przeobrażeń we wszystkich niemal dziedzinach życia znanych wówczas człowiekowi i czas narodzin nowych idei. To właśnie w XIX wieku swój początek mają prawie wszystkie współcześnie znane nam dziedziny nauki. Dynamicznie rozwija się m.in. pedagogika. To właśnie w tym okresie w Europie podwaliny pod współczesną edukację dzieci i młodzieży kładą Pestalozzi, Fröbel, Dewey i wielu innych. Nie sposób tutaj wymienić wszystkich ówczesnych propagatorów, prekursorów, kreatorów, teoretyków i praktyków nowego spojrzenia na edukację i wychowanie młodego człowieka. W tym okresie powstają i rozwijają się nowe instytucje i placówki zajmujące się również dzieckiem dotąd wykluczonym, pomijanym, zmarginalizowanym. To czas rodzenia się nowych teorii i koncepcji pedagogicznych, które swoje triumfy święciły w następnej epoce