Agency agreement in Civil Code regulation Part 2 Chosen elements of legal situation of parties of agency agreement

Podstawową formą wynagrodzenia agenta jest prowizja. Prowizja jest tylko jednym z możliwych sposobów określenia wynagrodzenia agenta, choć stanowi też sposób podstawowy znajdujący zastosowanie w sytuacji braku wyraźnego określenia innego wynagrodzenia. Sposobów tych ustawodawca nie limituje; jak można uważać, poza prowizją spore znaczenie ma wynagrodzenie ryczałtowe. Przyjmuje się, że prowizja stanowi rodzaj wynagrodzenia o „charakterze wynikowym jest to oznaczona procentowo kwota będąca pochodną liczby lub wartości zawartych umów. Dopuszczalne są dwa sposoby określenia wysokości prowizji. Aktualne uregulowani dopuszcza zastrzeżenie dodatkowej prowizji del credere. Jej istotą jest przyjęcie przez agenta za wynagrodzenie uzgodnionej odpowiedzialności za wykonanie zobowiązania przez klienta; chodzi tu o ryzyko, a nie faktyczne powstanie takiej odpowiedzialności. Zobowiązanie del credere ograniczone jest do oznaczonej umowy lub do umów z oznaczonym klientem. Jego charakter uważa się za dyskusyjny; przyjmuje się, że zobowiązanie ma sens zabezpieczający. Zasada lojalności stron umowy agencyjnej wynika z uregulowania o charakterze bezwzględnie obowiązującym (iuris cogentis). Wynika to z podstawowych cech agencji, z jednej strony trwałości stosunku, z drugiej zakresu upoważnienia. Można są- dzić, że zamiarem ustawodawcy było odróżnienie stosunku z umowy agencyjnej od innych stosunków zobowiązaniowych; zatem element ten stał się wewnętrzną cechą agencji, niezależnie od zasad współdziałania stron określonych przez przepisy ogólne; w tym sensie ma charakter „nadrzędny nad pozostałymi obowiązkami. Uregulowanie kodeksowe tzw. „świadczenia wyrównawczego ma na celu wzmożenie ochrony interesów agenta jako strony stosunku z umowy agencyjnej. Ograniczenia działalności konkurencyjnej agenta w okresie po rozwiązaniu umowy agencyjnej należy traktować jako uzupełnienie uregulowania ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (także innych przepisów dotyczących ochrony konkurencji) ma ono głównie na celu ochronę agenta.Basic form of agents remuneration is commission. Commission is one of many possible ways of determining agents remuneration and it applies in the situation of lack of any specification of that matter by parties thereto. Forms of remuneration are not limited by the legislator. Apart from commission a lump-sum fee is also widely used. It is accepted that commission depends on the results of the agreement it is a sum of money defined by a percentage of number or value of concluded agreements. Two ways of defining the commission are admitted y the legislator. Present regulation of agent agreement allows additional del credere commission to be stipulated in the agreement. The idea of such stipulation is that agent accepts in exchange for remuneration to certain extent liability for execution of the agreement by the client. Moreover it is about the risk not the consequence of actual occurrence of such liability. Del credere obligation is limited only to a certain agreement or agreements commenced with certain client. Character of this obligation is widely discussed but usually it is said to be of indemnifying character. Loyalty rule of the parties of the agent agreement results from regulation of mandatory character (iuris cogentis). This obligation is connected with basic characteristic of agent agreement stability and granted authorization. Present regulation indicates that legislators aim was to differentiate agent agreement from others therefore this obligation became the supreme one. Civil Code regulation is to increase protection of agent's interests as a party o fan agent agreement. Civil Code regulation on limitating competitive actions of agent in a period after expiration of the agreement should be treated as a completion of regulation of an Act from 16 April 1993 on elimination of unfair competition (and other provisions on this subject) its purpose is to protect agent