Fluid resuscitation after the hypovolaemic shock

Resuscytacja płynami ma kluczowe znaczenie w leczeniu pacjentów w stanie hipowolemii, zarówno w warunkach ambulansu ratunkowego, jak i szpitalnego oddziału ratunkowego. Szybkie uzyskanie dostępu dożylnego i rozpoczęcie właściwej płynoterapii może uchronić chorego od ciężkich konsekwencji wstrząsu hipowolemicznego. Przywrócenie perfuzji tkanek i ich natlenienia przy użyciu odpowiednich ilości płynów jest sprawą najważniejszą. Resuscytację płynową należy prowadzić w oparciu o zmiany hemodynamiki, diurezę oraz poziom mleczanów w surowicy lub niedobór zasad. W artykule tym szczególną uwagę poświeciłam charakterystyce płynów stosowanych w leczeniu hipowolemii. Znajomość ich właściwości i dawkowania w odniesieniu do stanu klinicznego pacjenta pozwoli na wdrożenie najwłaściwszej terapii. Pionierami płynolecznictwa byli Kroneecker i Landerer, którzy w latach 1879–1881 stwierdzili, że w przypadku utraty krwi najbardziej cenne jest szybkie wypełnienie łożyska naczyniowego, i proponowali, by w tym celu stosować fizjologiczny roztwór soli kuchennej z dodatkiem cukru. Podział roztworów na elektrolitowe i koloidowe został przeprowadzony w 1861 roku przez Tomasza Grahama na podstawie badań nad dyfuzją. Trwające od ponad 20 lat dyskusje nad tym, czy stosować roztwory elektrolityczne, czy koloidowe, nie przyniosła jeszcze ostatecznego rozwiązania. Koloidy są dużymi cząsteczkami, które trudniej przenikają przez błony dyfuzyjne niż roztwory krystaloidowe, dłużej pozostają w łożysku naczyniowym, zmniejszają obrzęk płuc i hipowolemię. Głównym składnikiem płynów krystaloidowych jest chlorek sodu. Sód jest substancją występującą najobficiej, rozpuszczalną w płynie pozakomórkowym, rozmieszczoną równomiernie w przestrzeni pozakomórkowej. W przypadku leczenia płynami krystaloidowymi następuje przede wszystkim wzrost objętości płynu pozanaczyniowego, a nie osocza. Płyn z przestrzeni wewnątrzkomórkowej zostaje przesunięty do przestrzeni zewnątrzkomórkowej, ponieważ sól izotoniczna jest w rzeczywistości hipertoniczna w stosunku do płynu pozakomórkowego. Brak poprawy podstawowych funkcji życiowych po podaniu płynu wskazuje na wyniszczający krwotok, co oznacza konieczność natychmiastowej interwencji chirurgicznej i rozpoczęcie przetaczania krwi.The fluid resuscitation is of crucial importance for the treatment of patients in the state of hypovolemia, both is the conditions of rescue ambulance as of the hospital emergency department. A quick venular access and immediate start of proper fluid management can protect the patient of the serious consequences of the hypovolaemic shock. The mst important aspect is restoring of tissue perfusion and their oxygenation by the use of proper amounts of liquids. The fluid resuscitation should be carried out on basis of principles of hemodynamics, diuresis and lactate level in serum or negative base excess. In this article a special attention has been paid to characteristic of fluids used by hypovolemia treatment. The knowledge of their properties and dosage accordingly to the clinical state of the patient will enable the implementation of the proper therapy. The pioneers of fluid management treatment were Kronecker and Landerer who in the period 1879-1881 found that in case of blood loss the most essential task is to fill quickly the placental vascular and proposed the usage of physiological solution of salt with addition of sugar for this purpose.The division of solutions into electrolytes and colloids has been conducted in 1881 by Thomas Graham on the basis of research on diffusion. The discussion, lasting over 20 years, whenever the electrolytic of the colloid solutions should be used has not brought any final decision until now. Colloids are big molecules, which infiltrate more problematic the diffusion membranes as the crystalloid solutions, they stay longer in the placental vascular, reduce the pulmonary edema and hypovolema. The main ingredient of crystalloid fluids is sodium chlorine. Sodium is the substance present most abundantly, soluble evenly in the extracellular space. In case of treatment with crystalloid fluids a volume increase of extravascular fluid, not the plasma. The fluid from the intracellular space will be moved to the extracellular space because the isotonic salt is if fact hypertonic in relation to the extracellular fluid. The lack of improvement of the basic life functions after fluid administration indicates devastating hemorrhage, with indicates the need for immediate surgical intervention and start of blood transfusion