Porównanie wybranych strategii losowego testowania oprogramowania

The partition testing method is a commonly followed practice towards the selection of test cases. For partition testing, the program's input domain is divided into subsets, called subdomains, and one or more representatives from each subdomain are selected to test the program. The goal of such partitioning is to make the division of the program's input domain in such a way that when the tester selects test cases based on the subsets, the resulting test set is a good representation of the entire domain. The main aim of the paper is to analyse the fault-detecting ability of the partition testing method. Using effectiveness metrics for testing and partitioning schemes this paper makes a comparison of various test case allocation schemes in partition testing.W artykule przedstawione są wyniki porównania dwóch, najczęściej wykorzystywanych w praktyce, strategii losowego tworzenia zbioru danych testowych. Pierwsza z tych strategii, nazywana testowaniem w pełni losowym, polega na losowaniu poszczególnych przypadków testowych ze zbioru wszystkich możliwych zestawów danych wejściowych rozpatrywanego programu, przy czym najczęściej przyjmuje się tutaj, że wylosowanie każdego z tych zestawów jest jednakowo prawdopodobne. Druga z analizowanych strategii zakłada podział całego zbioru wszystkich możliwych zestawów danych wejściowych programu na tzw. partycje, będące podzbiorami, tworzonymi w oparciu o kryteria wykorzystywane w testowaniu strukturalnym. Strategia ta jest nazywana strukturalnym testowaniem losowym. Zawarte w artykule rozważania mają na celu określenie warunków, dla których jedna z ww. strategii testowania losowego jest lepsza od drugiej, w sensie prawdopodobieństwa wykrycia co najmniej jednego błędu