The necessity of the psychological assistance for the life-savers in context of the psychological assistance for policemen and firemen

Stres związany z pracą zawodową oznacza szereg strat dla dotkniętych tym problemem osób, ich bliskich i pracodawców. Dlatego istotne jest przeciwdziałanie bądź minimalizowanie stresu. Niemniej problemem bywają nie tylko uwarunkowania związane z miejscem pracy, ale i negatywne postawy pracowników wobec zagadnienia skutków stresu, podobnie jak wobec leczenia psychiatrycznego. Uznanie stresu za problem zawodowy i za czynnik oddziaływujący na każdego pracownika, a nie tylko na słabsze jednostki, jest procesem wymagającym dłuższego czasu. Dotyczy to m.in. zawodów związanych z krajowym systemem ratowniczo-gaśniczym, tj. funkcjonariuszy policji, straży pożarnej i ratowników medycznych. W strukturach policji i straży pożarnej uwzględniono już miejsce dla psychologów, natomiast w innej sytuacji pozostają ratownicy medyczni. Związkowcy reprezentujący środowisko są skoncentrowani na innym - ich zdaniem poważniejszym problemie, tj. prywatyzacji ratownictwa, podczas gdy brak bezpośredniego dostępu do psychologa uznają za problem drugorzędny. Na ile jest to podejście słuszne? Czy kwestie te nie powinny być rozpatrywane równocześnie? Czy prywatyzacja będzie sprzyjała organizacji pomocy psychologicznej ratownikom…?The stress which work gives means that many people touched by this problem, their families and the employers lose a lot. That's why it is very important to neutralize the stress. However, the problem usually is not just the place of work but the workers' negative point of view about the consequences of stress and psychiatric treatment. To accept that the stress is a professed problem and that it touches everyone, not only the weaker ones is a process which is going to need a lot of time. It touches the policemen, firemen and life-savers, as well. There is already a place for psychologists in the police and guard department, but there's still no place for them in live-savers department. The presenters of their society are concentrated on another - as they think, more important problem - which is privatizing rescuing, and the lack of psychologists they take as the secondary problem. Is it fair and right to think this way? Shouldn't those questions be done together? Will privatizing of the be favorable to life-savers