(Neo)liberalizam, tranzicija i radno zakonodavstvo

(Neo)liberalna globalizacija ekonomije i društva podstakla je i promene u oblasti radnog i socijalnog zakonodavstva. Njihova primena je dovela do gubitka već stečenih radnih prava, a uspostavljanja novih oblika uređenja industrijskih odnosa. Izmenjena je uloga sindikata, zaposlenih, menadžmenta i poslodavaca. Način i tempo kojim se to dešavalo u najvećoj je meri sistemski determinisano, odnosima moći između država i vladajućih klasa u centru, (polu)periferiji kapitalističkog sistema. U društvima u tranziciji na to su uticali i posebni faktori, među kojima se po značaju ističu (ne)modernizacijski potencijali novih političkih i ekonomskih elita. One čine srž nove kapitalističke klase, koja je svoje interese nametnula i zaštitila kroz ekonomski, politički, pravni i kulturni sistem. Radno zakonodavstvo je jedan od elemenata ostvarivanja klasnih interesa. Ono je u Srbiji posle 2000. godine značajno liberalizovano. Najnoviji talas liberalizacije predstavlja dokaz narušene ravnoteže moći između kapitala i rada kapitala, u korist prvog. U radu se analizira suština novog radnog zakonodavstva, njegova (ne)usaglašenost sa međunarodnim pravom, konvencijama, radnim pravom i praksom u najrazvijenijim članicama EU. Naglašava se da će njegova primena dovesti do veće konkurencije na tržištu rada, rasta nezaposlenosti, eksploatacije i siromaštva zaposlenih, a zaštiti interesa domaćih i stranih vlasnika kapitala