The use of shinto for the legitimization of Japanese agression in east asia

Çin’de Japon işgali sırasında modern Japon İmparatorluk sisteminin ruhani temel direği olan Şinto dini, Japonya’nın askeri saldırganlık fikirlerini yansıtıyordu. Çin’de askeri ve ekonomik açıdan önemli olan geniş alanlara Şinto tapınakları inşa edildi. Bu tapınaklar Japon devletinin bir uzantısı olarak Tanrıça Amaterasu, İmparator Meiji ve diğer önemli imparatorluk ailesi üyelerine adanmışlardı. Bu tapınaklar yalnızca bu bölgelerde görev yapan Japon askerleri için değil, aynı zamanda gelen Japon yerleşimciler ve daha sonra yerel halk için de inşa edilmişlerdi. Özellikle Tayvan ve Mançurya’da yerel halkın da ritüellere katıldığı görülmektedir. Bu fenomenin nedenleri ile Japon hükümetinin Çin’deki siyasi amaçları için Şinto tapınaklarını kullanmasının nedenleri bu makalede birincil kaynaklara dayanılarak irdelenmiştir. Gazete makaleleri ve Japon arşiv belgeleri çıkarımlarda bulunmak için kullanılmış ve bu belgeler dönemin milliyetçi ve taraflı bakış açısı nedeniyle eleştirel bir okumadan geçirilerek analiz edilmiştir. Şinto genellikle Japonya’ya özgü bir din olarak görüldüğü için savaş yıllarında Japonya dışında ve özellikle işgal bölgelerindeki yerel halk arasındaki varlığı nadiren incelenmiştir. Bu nedenle bu çalışma bu bölgelerdeki Şinto tapınakları ile bu tapınakların cemaatlerine ışık tutmayı amaçlamaktadır. Bu konu ve Yasakuni gibi tapınaklar günümüzde dahi siyasi açıdan Japonya ve Çin’de tartışmalı meseleler oldukları için konuyla ilgili ideolojik ve siyasi tartışmalar göz ardı edilerek yalnızca Çin ve Tayvan’daki bu tapınakların tarihçeleri üzerinde odaklanılmıştır.During the Japanese invasion in China, the spiritual pillar of the modern Japanese imperial system, the Shinto, reflected ideas of military aggression, and shrines were established in a wide range of areas in China, especially militarily and economically important areas. As an extension of the Japanese state, the shrines were dedicated to goddess Amaterasu and Emperor Meiji and other imperial family members. These shrines were not only built for the soldiers who were posted in these areas, but also for the Japanese migrants and later on for the local population. Especially in Taiwan and Manchuria, the local population also seems to have participated in the rituals. The reasons for this phenomenon as well as the reasons for the Japanese government to use Shinto for its political aims in China are discussed in this paper with references to primary sources. Newspaper articles and archival materials from Japan are used for coming to the conclusions, and these materials were read critically to eliminate the nationalist biases on such documents of the period. Since Shinto is often treated as a religion peculiar to Japan, its presence during the war years outside of Japan and its worshippers within the local populations of the occupied areas are rarely examined. Therefore this paper aims to shed light on the Shinto shrines and their aims as well as communities. Since this issue as well as shrines such as Yasakuni and their branches still controversial in China and Japan, the political side and the ideological details are omitted while focusing on the history of the shrines within Mainland China and Taiwan