Adaptivnost psihopatije

U okviru evolucijske psihologije, gotovo svaka ljudska karakteristika i ponašanje tumači se kao posljedica adaptacije, egzaptacije ili kao nusproizvod tih procesa. Koristi socijalno poželjnih crta ličnosti su jasne, no i brojne naizgled nepoželjne karakteristike mogu se provući kroz ovakvo tumačenje. Psihopatija, kao specifičan konstrukt, okuplja brojne nepoželjne ljudske osobine poput grandioznosti, egocentrizma, nedostatka emocionalnog doživljavanja i manjka brige za druge ljude. Međutim, pojedinci sa psihopatskim karakteristikama ličnosti se često mogu vrlo dobro uklopiti u svakodnevni život. Razlikujemo primarnu ili „uspješnu“ i sekundarnu ili „neuspješnu“ psihopatiju. Za „uspješnu“ psihopatiju je karakteristično da se koriste manipulativne i prevarantske sposobnosti kako bi osoba stekla najviše resursa uz minimalan trud, pa se tako nerijetko veže uz vodeće pozicije ili visoki status. „Neuspješna“ psihopatija je pak povezana s većim kriminalitetom i lošijim životnim ishodima. Dok se većina poremećaja ličnosti još uvijek smatra patologijom, psihopatija se sve češće promatra kao adaptivna strategija. Ovaj rad će se baviti razjašnjavanjem na koje načine je psihopatija imala ili može imati adaptivnu vrijednost te u kojim se područjima života psihopatske karakteristike smatraju prednostima