Perspektywa dialogu między kulturami na lekcjach języka polskiego

Dokonujące się na świecie gwałtowne przemiany społeczne, gospodarcze i polityczne, masowe, niespotykane wcześniej na taką skalę wzmożone i przyspieszone migracje pokazały dobitnie, jak bardzo zróżnicowany jest świat współczesny z jego wielością, odmiennością i innością. Bez wątpienia, wśród najważniejszych charakterystyk określających współczesność znajduje się różnorodność rasowa, etniczna, kulturowa, tożsamościowa, religijna czy seksualna. Wydaje się również, że to właśnie różnorodność najbardziej dziś polaryzuje społeczeństwa - ma zarówno swoich gorliwych zwolenników, jak i żarliwych przeciwników, między którymi wciąż powiększa się przepaść. Ci pierwsi twierdzą, że różnorodność wzbogaca, a zarazem wzmacnia naszą kulturę, zapewniając grunt dla pozytywnych relacji, harmonii i wzajemnego szacunku. Ci drudzy zaś wskazują jej katastroficzne efekty - dysharmonię, wojny i niepokój. Trudno więc nie uczynić z tak istotnego, wszechobecnego zjawiska tematu badań naukowych czy motywu w literaturze, sztuce i w innych produktach kultury. Nie sposób także pomijać różnorodności kulturowej, szczególnie w kształceniu polonistycznym. [fragm. tekstu