Individualna višejezičnost definira se prvenstveno s obzirom na raslojenost verbalnoga repertoara pojedinca (Banjavčić, Erdeljac, 2009, 18). Tako Königs (2000 u Neuner, 2004, 15) razlikuje tri vrste individualne višejezičnosti: retrospektivnu višejezičnost (engl. retrospective plurilingualism), koja se odnosi na dvojezične govornike koji dolaskom na nastavu već posjeduju znanje u drugome jeziku (J2 znanje), odnosno znanje jezika koji je i predmet nastave i prema tome su u prednosti naspram ostalih učenika; retrospektivno-prospektivnu višejezičnost (engl. retrospective – prospective plurilingualism), koja podrazumijeva višejezične govornike koji su dolaskom na nastavu u prednosti naspram ostalih učenika u inojezičnome znanju, no niti jedan o...