Autor iznosi tezu Carla Schmitta da je građanski rat bit liberalne demokracije. Određenje političkoga iz odnosa prijatelj-neprijatelj bilo je egzistancijalističko radikaliziranje i aktualiziranje Hobbesova načela o ratu sviju protiv svih. Za tako određeno ustrojstvo liberalno-demokratskog društva i države važi da je rat između građana jedne države kao i rat među državama podjednako neizbježan kao i neraspoloživ. Poslijeratna iskustva s evropskim krizama govore da su sve one bile riješene uz pomoć sekundarnih sredstava. Međutim, nakon završetka hladnog rata mnogo hvaljena sekundarna sredstva više ne djeluju i to zato što više ne stoje pod komandom prešutnog političkog konsenzusa evropskih država, što se potvrđuje i u prijekom slučaju balkans...