Emotional intelligence: Theory and measurement 20 years after

Pregledni rad predstavlja analizu empirijskih istraživanja emocionalne inteligencije (EI) u posljednjih dvadeset godina. U znanstvenoj literaturi EI se najčešće određuje kao multidimenzionalni konstrukt koji se fokusira na odabrane specifične atribute ili globalnu integraciju tih atributa. Temeljni teorijski modeli EI razlikuju se po stajališta o njezinoj etiološkoj prirodi. U modelu Mayera i Saloveya EI je dređena kao izvorna sposobnost koja se odnosi na interakcijske procese između emocija i kognicije. U kasnije nastalim teorijskim modelima (Goleman, Bar-On, Petrides), EI se određuje kao manifestacija kompozita ličnosti povezanih s emocijama. Prve usporedbe mjerenja EI sugerirale su da testovi EI i skale procjene mjere različite konstrukte te da se EI određena kao sposobnost treba razmatrati različito od EI određene kao crta ličnosti. Tvrdnju podržavaju dobivene niske ili nulte korelacije između skala procjene i testova učinka koji imaju namjeru mjeriti EI, čak i kada dolaze iz istog teorijskog okvira. Međutim, u novijim empirijskim istraživanjima podaci sugeriraju postojanje nekih zajedničkih elemenata u različitim konceptima. Na to upućuje relativna povezanost rezultata postignutih na različitim skalama procjene između atributa i kada dolaze iz etiološki suprotstavljenih modela. Štoviše, sadržajne analize sugeriraju da je zajednička dimenzija svih modela - sposobnost upravljanja emocijama – središnji dio kontinuuma od izvornih kapaciteta (emocionalna percepcija, emocionalno pamćenje), preko središnjih atributa (emocionalna znanja i emocionalne vještine) do crta ličnosti i manifestnih ponašanja (obilježja ličnosti povezana s emocijama).This review presents an analysis of research on the theory and measurement of emotional intelligence (EI) covering the last two decades. Empirical findings taken by EI researchers have shown that EI emerges as a multifaceted construct focused on selected specific attributes or the integrative sum of these attributes. The basic theoretical models of EI differ in the views on its etiological nature. In Mayer and Salovey’s theoretical framework, EI is defined as a generic type of mental ability which relates to interactions between emotions and cognitions. Later developed conceptions of EI (Goleman, Bar-On, Petrides) incorporate qualities such as personality traits that relate to emotional functioning. Initial evidence of EI measurement showed that ability instruments and trait scales appear to be measuring disparate constructs. Therefore a consensus was agreed upon that trait EI may be studied separately from ability based EI. This assertion is supported most clearly by the weakness or lack of convergence among objective tests of EI and self-report questionnaires. Recently, evidence shows that there could be common elements in the various models. This has been proven by empirical findings on moderate correlation between self-report measures even if they are operationalized from different EI concepts. Moreover, contextual analysis suggests that all models constitute one core component – the ability to manage emotions – as the central part of the continuum from preexisting capacities (emotional perception, emotional memory) through mediate attributes (emotional knowledge, emotional skills) and finally to personality and manifested behaviors (personality traits connected with emotions)