Tadeusz Różewicz's poetics of experience

Artykuł jest próbą analizy Różewiczowskiej poetyki doświadczenia w kontekście problematyki związanej z niewyrażalnością Zagłady, która opiera się reprezentacji nie tylko z powodu nieprzedstawialnej natury samego wydarzenia, ale także ze względu na szczególną pozycję, jaką zajmuje wobec niego podmiot wierszy Różewicza, zawieszony między perspektywą zewnętrznego świadka i ocalonego. W twórczości autora Niepokoju prowadzi to do swoistej formy poetyckiego „przyświadczania”, opartego nie tyle na reprezentacji czy utrwalaniu jakiejś wcześniejszej, niezależnie istniejącej realności, ile na empatycznym doświadczeniowym współuczestniczeniu w owej realność, będącym zarazem jej językowym i afektywnym współtworzeniem, pozbawionym jednak nieuprawnionej, projekcyjnej identyfikacji z losem ofiar.The article is an attempt to analyze Tadeusz Różewicz's poetics of experience in the context of the inexpressible nature of the Holocaust, which evades representation not only due to the unrepresentable nature of the event itself, but also because of the special position of the speaking subject in Różewicz's poems, i.e. that of the a person suspended between the perspectives of an external witness and a survivor. In the work of the author of 'Niepokój' ['Anxiety'] this leads to a peculiar form of a poetic 'testimony' based not so much on the representation of perpetuation of some earlier, independently existing reality, but on an empathetic and experiental participation in this reality, which at the same time co-creates it linguistically and affectively , without, however, unlawful and projective identification with the victim's fate