Dialektyka gordijska: o upolitycznieniu, filozofii politycznej Oświecenia i reprezentacji.

Czerpiąc początkową inspirację z "końca historii i ostatniego człowieka" Francisa Fukuyamy, autor zmierza do retrospektywnego zbadania perswazyjności konkluzji Fukuyamy zapowiadającej zbliżający się triumf liberalizmu. Następnie systemowa analiza polityczna zdradza dziesięcioletnią tendencję spadkową, której kulminacją jest najbardziej znaczący roczny globalny regres w historii. Choć wniosek Fukuyamy należy odrzucić, autor odbiegał od nurtów krytycznych, stawiając hipotezę, że współczesna Epoka rozwojowa jest jednak ruchem wyraźnie wynikającym z dialektycznego postępu heglowskiej idei politycznej. W tym celu autor etiologicznie bada upolitycznienie w celu zbudowania uniwersalnego fundamentu niezbędnego do analizy ewolucyjnej. Realizując to zadanie, autor śledzi rozwój idei politycznej od tej podstawy poprzez odpowiednie epoki rozwojowe i tym samym wyznacza przyczynowo poprzedzający punkt zbieżności dla współczesnych systemów politycznych i rozwoju. Ten punkt zbieżności w przybliżeniu odpowiada nierozwiązywalnemu ruchowi dialektycznemu zrodzonemu w Europejskim oświeceniu: reprezentacji zorientowanej na syntezę. Końcowa część tej tezy zawiera rekontekstualizację—niezbędną do wyjaśnienia, dlaczego wyżej wymienione pozostaje nierozwiązane-reprezentacji i krótkie ponowne zbadanie " końca historii.”Drawing initial inspiration from Francis Fukuyama’s The End of History and the Last Man, the author moves to retrospectively examine the persuasiveness of Fukuyama’s conclusion prophesying the impending triumph of liberalism. Systemic political analysis thereafter betrays a decade-spanning downward trend culminating in the most substantial one-year global regression ever recorded. While Fukuyama’s conclusion must be discarded, the author diverges from critical trends by hypothesizing that the contemporary developmental epoch is nevertheless a movement stemming distinctly from the dialectical progression of the Hegelian political Idea. To this end, the author etiologically examines politicization with the objective of constructing a universal foundation necessary for evolutionary analysis. Accomplishing this task, the author traces the development of the political Idea from this foundation through relevant developmental epochs and thereby determines a causally antecedent point-of-convergence for contemporary political systems and development. This point-of-convergence is demonstrated to roughly correspond to an unresolvable dialectical movement born during the European Enlightenment: synthesis-oriented representation. The concluding portion of this thesis contains a recontextualization—necessary to elucidate why the aforementioned remains unresolved—of representation and a brief reexamination of the “end of history.