POLİLAKTİT / KRİSTAL SELÜLOZ BİYOKOMPOZİTLERİNİN GELİŞTİRİLMESİ

Günümüzde endüstriyel uygulamalarda kullanılan polimerler büyük oranda petrol kaynaklı hammaddelerden elde edilmektedir. Bu durum enerji sektöründe olduğu gibi plastik sektöründe de “petrole bağlılık” olgusu yaratmaktadır. Poli(laktik asit), diğer adıyla polilaktit (PLA), monomeri (laktik asit) mısır, patates gibi nişasta kaynaklarından üretilen bir biyopolimerdir. Son yıllarda biyolojik uygulamalarda kullanımı yaygınlaşsa da; PLA, özellikle mühendislik uygulamaları için gerekli olan mekanik ve ısıl özelliklere, ve atmosferik koşullara (UV, nem, sıcaklık) karşı yaşlanma direncine yeterince sahip değildir. Bu projede PLA’nın mühendislik uygulamaları için gerekli olan özelliklerini artırmak amacıyla “mikrokompozit yaklaşımı” uygulanacak ve takviye malzemesi olarak “Kristal Selüloz” kullanılacaktır. Selüloz doğada en bol bulunan organik malzemedir. Yapısında amorf ve kristal kısımlar bulunmaktadır. Amorf kısımlar birbirlerine zayıf bağlar ile bağlıdır ve bu kısımlar selülozun mukavemet ve ısıl direnç gibi özelliklerini güçsüzleştirirler. Bu nedenle, amorf yapı selülozdan ayrılmalıdır. Kristal selüloz ise α-selüloz adı verilen özel bir sınıftan elde edilir ve yapısında amorf kısım bulunmaz. Bu kısımdaki glukoz üniteleri birbirlerine glikozit bağları ile bağlıdır. Bu lineer selüloz zincirleri suda çözünmez, reaktiflere karşı dirençlidir ve malzemelerin mekanik ve ısıl özelliklerini güçlendirirler. Ayrıca kristal selüloz nucleation agent görevi görerek kristallenmeyi artırmaktadır