Neoliberal Kent ve Görünmeyen Kriz: Kriz Denetimi Stratejilerinin Perdesini İndirmek

Bildirimiz, neoliberalizmin kırılmasına neden olabilecek kentsel krizlerin siyasal ve kuramsal anlamda nasıl görünmez kılındığını ele almaktadır. Kentsel krizlere ilişkin kamuoyu algısı kilit roldeki siyasa-yapıcılar tarafından çeşitli “perdeleme stratejileri” ile şekillendirilmektedir/yönetilmektedir ve bu süreçte amaç siyasi iktidara ilişkin bir “meşruiyet krizini” engellemektir. Bu çerçevede, kentsel kriz kavramı üzerine bir epistemoloji tartışması yürütülerek dünyada ortaya çıkan kentsel krizlerin karşılaştırmalı bir tahlili ve kriz denetim stratejilerinin bir kategorizasyon yapılmaktadır. Bu stratejilerin, mülksüzleştirme yoluyla sermaye birikim sürecinin maliyet ve kazançlarını toplumun farklı kesimleri ve kentsel yönet(iş)imin farklı ölçekleri arasında (yeniden) dağıtarak “krizleri öteleme” işlevini yerine getirdiği ileri sürülmektedir. Bu stratejilerin farklı ülkelerde farklı biçimlerde birlikte kullanıldığı ve farklı stratejilerin çöküşe uğramasının farklı türden kentsel krizler üreteceği vurgulanmaktadır. Bu savların tartışmaya açılabilmesi için, bugün farklı ülkelerde ortaya çıkan krizlerin öneri bir kategorizasyonu ile birlikte kentsel krizlerin Türkiye’de izlemiş olduğu tarihsel güzergaha ilişkin bir kavramsallaştırma denemesi de sonuç bölümünde sunulmaktadır.Our paper deals with the question of how urban crisis have become invisible in political and theoretical terms. Public perception of urban crisis have been shaped/governed through the veiling strategies of key policy-makers and the aim is to prevent a legitimacy crisis. Within this framework, an epistemological discussion on the concept of urban crisis, a comparative analysis of urban crisis in the world and a categorization of crisis containment strategies are presented. Crisis displacement strategies are implementedthrough (re)distributing costs and benefits of accumulation by dispossessionprocessacross different sections of society and scales of urban governance. It is also emphasized that these strategies have been co-employed within different forms in different countries and that the collapse of these strategies leads to different urban crisis. To discuss these arguments, a proposed categorization of recent urban crisis in different countries and a historical trajectory of Turkey’s urban crisis have been presented in the concluding part