Stelis Minima Schenck, 1859 (Hymenoptera: Apoidea: Megachilidae) - A Species of Wild Bee New to Polish Fauna

Artykuł informuje o Stelis minima Schenck, 1859, nowym dla fauny Polski gatunku kleptopasożytniczej pszczoły z rodziny miesierkowatych (Megachilidae). Stelis minima. zamieszkuje prawdopodobnie większą część Europy, za wyjątkiem jej części południowej i północnej; najdalej na północ położone stanowiska znane są z południowej Finlandii (około 62°N).W latach 2002-2006 odłowiono 4 okazy tego gatunku, w tym 1 na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej i 3 na Roztoczu. Wszystkie okazy przebywały na drewnianych budynkach, w sąsiedztwie gniazd potencjalnych gatunków żywicielskich - Chelostoma campanularum (Kirby, 1802) i Heriades truncorum (Linnaeus, 1758). Samica Stelis minima charakteryzuje się następującymi cechami morfologicznymi, które ją odróżniają od innych gatunków środkowoeuropejskich: głowa zaokrąglona, nadustek około 1,5 raza szerszy niż jego długość, nogi czarne, nadstopie tylnych nóg o niemal równoległych bokach (nie rozszerzone w końcowej części), odległości pomiędzy punktami na śródbocznych częściach tułowia mniej więcej równe ich średnicy, tylne brzegi tergitów metasomy czarne, pozbawione bocznych przepasek z włosków, pierwszy i drugi tergit zazwyczaj z małymi, żółtawo-białymi plamami położonymi po bokach (plam czasem brak). Samce Stelis minima różnią się od innych środkowoeuropejskich gatunków następującą kombinacją cech morfologicznych: nadustek krótki (żuwaczki nie są pod nim schowane), nogi czarne, odległości pomiędzy punktami na śródbocznych częściach tułowia oraz czwartym i piątym tergicie mniej więcej równe ich średnicy, tylne brzegi tergitów metasomy czarne, pozbawione bocznych przepasek z włosków, pierwszy i drugi tergit (czasem też trzeci) z małymi, żółtawo-białymi plamami położonymi po bokach, tylny brzeg trzeciego sternitu z trójkątnym obrzeżeniem pośrodku, tylny brzeg czwartego sternitu pośrodku z niewielkim wyrostkiem w kształcie ząbka