AHMET YESEVÎ’NİN DÎVÂN-I HİKMET’İNDE DÜNYA SEVGİSİ’NİN YERİLMESİ

İslam olmanın esaslarını anlatan Hoca Ahmet Yesevi tasavvufi konulara incelikle dikkat çeker. Zira geleneksel, ruhsal ve sosyolojik arka planı itibarıyla Türk toplumunun tasavvuf kanalıyla tatmin edilmesi gerektiğini görmüştür. Tasavvufi geleneğin Türk-İslam toplumlarında önemli bir yer teşkil ettiğini müşâhede ediyor olmamız onun öngörüsünün ne derece isâbetli olduğunu göstermektedir. Dinlerin, dünyevi olan ile kâdim çekişmesi tasavvufun ilk evresi olan zühd dönemini doğurmuştur. Hoca Ahmet Yesevi tarihsel olarak ortada duran bu gerçeğe sık sık atıfta bulunmuştur. Dünyevileşmenin bireyde dini düşünce, ibâdet ve duygulanım boyutlarında nasıl tahribatlara yol açtığı anlatılmıştır. Hz. Peygamber’in yaşantısında görülen zühdün, kendisi ve bütün inananlar için elzem olduğu dile getirilmiştir. Zühdü, ibâdet ve riyâzet ile aşka taşıması beklenen pir-i kâmillere ihtiyaç olduğunu dile getiren Ahmet Yesevi, şeyhi Arsan Baba’ya her fırsatta dua etmiştir. Bununla birlikte aşk yolunun engeli olan dünyaya meyleden riyâkâr şeyhlere de dikkat edilmesini tavsiye eder. İlahi aşkı tadabilecek sâliklerin seyr-i sülûk serencamında dünya sevgisini nasıl izâle edecekleri anlatılır. Bu çalışmada Ahmet Yesevi’nin yaktığı hikmet çerağı ile günümüz dünya hayatının karanlığına ışık tutulmaya çalışılacaktır