Suriye de milliyetçiliğin doğuşu ve ulemanın buna bakışı

Arap Milliyetçiliği kültürel bir hareket olarak başlamış olsa da 19. yüzyılda Osmanlı Devleti’nin zayıflamasına paralel olarak siyasi bir hüvviyet kazanmıştır. Milliyetçilik cereyanları Sultan II. Abdülhamid’in İslam birliği politikası döneminde zayıflamış ama sönmemiştir. En nihayet milliyetçilik fikri I. Dünya Savaşı ortalarında ayrılıkçı bir harekete dönüşmüş. Bu çalışmada Arap Milliyetçiliğin kökenleri, evreleri, Osmanlı yönetiminin buna nasıl tepki verdiği ve özellikle de Arap bölgesindeki bazı alimlerin bu fikir karşısında nasıl bir duruş sergilediği incelenmiştir. Bu doğrultuda AbdurrahmanKevakibi ve Tahir el-Cezairi gibi Arap milliyetçiliği ve Osmanlı muhalifi hem de Ebu’l Huda es-Sayyadi ve Esad eş-Şukayri gibi ihilafete bağlı ve milliyetçilik karşıtı bazı âlimlerden örnekler verilerek, yani yelpazenin iki ucundan nümuneler gösterilerek konu izah edilmeye çalışılmıştır. --------------------The rise of Arap nationalism in the middle of 18th century began as a cultural movement and quicklygained political momentum because of the weakness of Ottoman state. During the time of Sultan II. Abdülhamid nationalist tendencies calmed down but definitely did not finished at all. After the Second Constitution nationalist voices started to raise again. As Ottomans began to lose its political power the Arab people lost their trust on the Ottomans and began to demand autonomy or independence. The aim of this study is to search the roots of Arab nationalism and the Ottoman response. It examines the the role and attitudes of Syrian scholars during this period. In this respect, it specifically looks at scholars who supported nationalist currents and those scholars who stood against them