Ebu Hanife Müsnedleri ve Harizmî’nin Camiu’l-Mesanîd’i

Bu çalışmanın temel konusu Ebû Hanîfe Müsnedleri ve bu Müsned’lerin çoğunu cem‘ eden Ebü’l-Müeyyed el-Hârizmî(ö. 655/1258)’nin Câmiu’l-mesânîd adlı eseridir. Ebû Hanîfe Müsnedleri’ni bir araya getiren en tanınmış eser olarak Câmiu’l-mesânîd, yazıldığı dönemden itibaren âlimler arasında hüsnü kabul görmüş ve sonraki nesillere intikal ettirilmiştir. Eserin müellifi Hârizmî’nin de yetkin bir Hanefi âlim olması esere ayrı bir değer katmıştır. Çalışma üç bölümden oluşmakta olup ilk bölümde Ebû Hanîfe ve Hârizmî’nin hayatları ve ilmî kişilikleri üzerinde durulmuştur. İkinci bölümde Ebû Hanîfe Müsnedleri müellifleriyle beraber incelenmiş ve bu Müsned’ler üzerine yapılan çalışmalar ele alınmıştır. Üçüncü bölümde Câmiu’l-mesânîd incelenmiş, Hârizmî’nin bu eseri oluştururken nasıl bir yöntem benimsediği ve eserin ilmi niteliği değerlendirilmiştir. Çalışmada ilgili kaynaklar taranmış ve yer yer karşılaştırmalar yapılmıştır. Sonuçta Ebû Hanîfe Müsnedleri ve Câmiu’l-mesânîd hakkında genel bir değerlendirme yapılmıştır. --------------------The subject matters of this study are Abū Ḥanīfa’s Musnads and Jāmi al-Masānīd of Abu’l-Muayyad al-Khārezmī which is the work that totals most of these Musnads. Jāmi al-Masānīd from the time it was written on, that is the most known work to piece together the Musnads of Abū Ḥanīfa, met with kind reception by the Islamic scholars and handed down to the next generations. That being said, the author al-Khārezmī’s being a competent Hanafī scholar adds value to the work.In the first chapter of this tripartite work the biographies and the scholarly personalities of Abū Ḥanīfa and al-Khārezmī are laid weight on. In the second chapter, however, the Musnads of Abū Ḥanīfa and their authors are examined, and then the works on these Musnads are addressed. As for the third chapter, al-Jāmi al-Masānīd is examined, and which method al-Khārezmī was to adopt forming this work and the scholarly quality of this work are evaluated. The source materials related to this work are searched through, and there is a number of comparisons made in places. In the final chapter, a summative assessment is delivered on Abū Ḥanīfa’s Musnads and al-Jāmi al-Masānīd