Ceza muhakemesi hukukunda tutuklama

ÖZETTutuklama bir koruma tedbiridir. Ceza muhakemesi sırasında delillerinmuhafazasını, sanığın kaçmasının önlenmesi ve böylece muhakeme sonundaverilebilecek hürriyeti bağlayıcı cezanın yerine getirilebilmesini sağlamaya yönelikgeçici nitelikte bir araçtır. Koruma tedbirlerinde varolan orantılılık ilkesinin doğalsonucu olarak, tutuklama istisnai ve nihai bir tedbirdir. Tutuklama, kişi özgürlüğünüdoğrudan sınırlandıran bir araç olduğundan tedbire başvurmanın amacı ve koşullarıdoğru analiz edilmediğinde en temel insan hakkı ortadan kaldırılmış olacaktır.Tedbire başvurunun hukuka aykırılığı, muhakeme sonucunda verilebilecekmahkûmiyetin hukuka uygunluğuna zarar verebilecektir. Bu nedenle tedbirin ancakzorunluluk hallerinde başvurulan bir araç olması gerekmektedir. Çalışmanınhazırlanması sırasında ulusal ve ulusal üstü mahkeme kararları incelendiğindetutuklama tedbirine başvurulması konusunda ortak bir dilin genel olarak oluşmadığıgörülmüştür. Tedbire başvurulurken tutuklamanın ceza olmadığı, mahkûmiyet ifadeetmediği bilinci oluşmadığında ceza muhakemesinin yürütülmesinin de bir anlamıolmayacaktır. Bu nedenle diğer koruma tedbirlerinin yeterli olup olmadığı öncelikleincelemeli, bu tedbirlerin yeterli olmayacağının anlaşılması halinde tutuklamakararının gerekçelendirerek verilmesi esas olmalıdır. Ayrıca tedbirin uzun süreliolması masumiyet karinesini ortadan kaldırma tehlikesini ortaya çıkarmaktadır.Sonuç olarak bu çalışma genel olarak tutuklama tedbirinin araç olması gerektiğiningösterilmesi amacıyla hazırlanmıştır.Anahtar Sözcükler: Tutuklama, Mahkûmiyet, Koruma Tedbiri, ÖzgürlükABSTRACTArrest is a protection measure. During the criminal procedure, arrest is atemporary implement which is for preservation of evidence, preventing the escape ofthe accused and thus to ensure the fulfillment of deprivation of liberty. As a naturalconsequence of the principle of proportionality in the existing protection measures,arrest is an eventual and exceptional measure. Because of arrest is an implement thatrestrict the freedom of people directly, if the purpose and conditions to refer ameasure are not analysing straightly the most basic human rights will be eliminated.The illegality of referring a measure may harm the legality of convinction which cangive at the end of the cognisance. Therefore, the measure must be an implement thatis only referring in case of necessity. During the preparation of the study, it can beseen there wasn’t a common language about referring measure of arrest when thenational and supra-national court desicions analysed. When referring a measure, ifthe consciousness of arrest is not a punishment and didn’t mean it is a convictioncouldn’t arise, there is execution of criminal procedure will not make any sense.Therefore, it must examine if the other protection measures are sufficent firstly. Incase of understanding of these measures are not sufficent, the arrest warrant must begiven motivatedly. In addition to this, long term measure creates the risk ofeliminating the presumption of innocence. As a result, this study is prepared in orderto show that the measure of arrest should be an implement