Immunizacja bierna w walce z chorobami zakaźnymi, w tym z COVID-19

Immunizacja bierna (odporność bierna, immunoterapia bierna, uodparnianie bierne) polegana podaniu specyficznych przeciwciał, których organizm nie posiada, w celu zapobieganiawystąpieniu lub leczenia choroby. Immunizacja bierna może być nabyta w sposób naturalny(przenoszenie przeciwciał matczynych przez łożysko do płodu) oraz sztuczny, gdy pacjentowiprzetacza się wysokie miana przeciwciał uzyskanych od ludzi, zwierząt lub metodami inżynieriigenetycznej (przeciwciała monoklonalne). Początki stosowania immunizacji biernej sięgająkońca XIX wieku. Pionierem badań nad wykorzystaniem przeciwciał pochodzenia zwierzęcegow terapii błonicy i tężca był Emil Adolf von Behring. W Polsce, w powstałym w 1951 rokuZakładzie Produkcji Surowiec i Szczepionek z siedzibą w Lublinie, na skalę przemysłowąwytwarzano surowice odpornościowe do walki z błonicą, płonicą, odrą, meningokokowymzapaleniem opon mózgowych czy przeciwko chorobie Heinego-Medina. Uodparnianie bierne stosowane jest w celu zapobiegania chorobom, w leczeniu chorób związanychz niedoborem odporności (m.in. hipogammaglobulinemii) oraz ostrych infekcji i zatruć.Odporność wynikająca z biernej immunizacji utrzymuje się od kilku tygodni do około 4 miesięcy. W związku z trwającą od grudnia 2019 roku pandemią COVID-19 w toku są liczne badaniaz randomizacją, mające określić skuteczność terapii osoczem ozdrowieńców w przypadkuzakażenia wirusem SARS-CoV-2. W celu zminimalizowania działań niepożądanych po podaniuosocza ozdrowieńców podjęto próby wytworzenia hiperimmunizowanej globuliny anty--SARS-CoV-2 (hIVIg). Należy wspomnieć, że w fazie badań klinicznych jest między innymikoncentrat immunoglobuliny anty-SARS-CoV-2 opracowany przez polskich badaczy pod kierownictwemprofesora Tomasiewicza we współpracy z firmą BIOMED-LUBLIN (projekt nr2020/ABM/COVID19/0036)