Nie (do) wiara : horyzonty religijne w prozie Wiesława Myśliwskiego

Kim w ogóle jest Bóg u Myśliwskiego? Projekcją Wielkiego Ojca? Personifikacją chłopskiego losu? Schrystianizowanym wiejskim totemem? Naczelnym archetypem zbiorowej podświadomości? Wyrzutem sumienia nowoczesności wobec tradycji? Spinozjańską apoteozą Natury? Gwarantem społecznego ładu w patriarchalnym paradygmacie? Bytem jednak transcendentnym czy wielkim przegranym wielowiekowego, spirytualistycznego projektu? A może hipostazą konstytuującą się wyłącznie w czasie wypowiadania powieściowego monologu, czy raczej Logosem, z którego wyłania się Opowieść - jedyna rzeczywistość tej prozy? [fragm. tekstu