leven, beleven en herbeleven. drie straten ambon tussen het veen in drenthe

In deze masterthesis wordt het verhaal verteld van een Molukse wijk in Hoogeveen. De Molukse wijk kan worden vergeleken met een driestraten grote kampong (dorp). Dit is de reden dat het argument van dit verhaal opgebouwd is aan de hand van de pata lima: een Molukse dorpsstructuur die het menselijk lichaam symboliseert met handen die handelen, voeten die stabiliseren en een hoofd dat denkt. Het verleden dat in de hoofden van de Molukkers nog dagelijks een plaats inneemt, de handen die dit verleden vasthouden en de Molukse kampong als metafoor voor de voeten die het lichaam dragen en de ruimte creëren voor het uiten van de gedachten, vormen gezamenlijk de pata lima. Binnen de grenzen van de wijk gelden er specifieke regels: cultural codes. Deze omgangsregels vormen de core values van de Molukse gemeenschap en gezamenlijk representeren zij de culturele identiteit waar de wijkbewoners in hun verhalen, bijna dwangmatig maar vooral continu, op terugvallen. Juist door de unieke, historische leefsamenstellingen van Molukkers heeft de culturele identiteit voet aan grond kunnen zetten. De Molukse kampong is als een landscape of memory waar een continue verwevenheid zit tussen het heden en het verleden. Maar de kampong wordt bedreigd. Er zijn veranderingen aan de gang die enerzijds door interne struggles worden veroorzaakt, die gepaard gaan met de onmogelijkheid van het verbeelden van één culturele identiteit, en anderzijds door de externe invloed van de Gesellschaft op de Molukse Gemeinschaft, waardoor de ooit zo hechte gemeenschap geleidelijk oplost in de Nederlandse samenleving. De voeten raken haar stabiliteit kwijt en kunnen het lichaam steeds moeilijker dragen. In combinatie met het struisvogelbeleid van de Nederlandse staat zal de Molukse identiteit van de cultuurspecifieke wijken de komende decennia mogelijk afbrokkelen en zal het lichaam haar bewegingsruimte kwijtraken