Türkçe Eğitiminde Dijital Yetkinlik Kavramının Farklı Değişkenler Açısından İncelenmesi

Dünyada ve Türkiye’de devam eden COVİD 19 salgını süresince araştıran, düşünen, üreten bireyin yanı sıra dijital yetkinliğe sahip bireylerin önemi ortaya çıkmıştır. Özellikle öğrencilerin okula gidememesi ve derslerin uzaktan yapılması süresince, teknolojik donanım eksikliği, içerik eksikliği ve bireylerin dijital yetkinlik eksikliği ön plana çıkmıştır. Bu çalışmanın amacı ortaokul öğrencilerinin dijital yetkinlik becerileriyle ilgili öğretmen görüşlerini belirlemektir. Bu amaç doğrultusunda araştırmada nitel araştırma yöntemlerinden durum çalışması deseni kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu Türkiye’nin batısında yer alan bir devlet ortaokulunda görev yapan öğretmenler oluşturmaktadır. Araştırmanın veri analizinde içerik analizi yöntemi kullanılmıştır. Araştırmada veri toplama aracı olarak yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılmıştır. Okullarda FATİH projesinden dolayı etkileşimli tahtaların yeteri kadar bulunduğu ama bilgisayarların ihtiyacı karşılayacak düzeyde ve dijital çağa uygun olmadığı görülmüştür. Öğrencilerin proje merkezli değil de sınav merkezli yetiştiği, bu yüzden teknolojik araçlara yönelmede problem yaşandığı görülmüştür. Dünyayı etkisine alan COVİD 19 salgını sürecinde öğretmen ve öğrencilerin dijital yetkinlikler açısından yetiştirilmesi gerektiği görülmüştür. Bu araştırmada dijital yetkinlik açısından öğretmenlerin, öğrencilerin, programların ve kitapların yeniden değerlendirilmesi gerektiği sonucuna ulaşılmıştır