Analiza prevoda Hazarskog rečnika Milorada Pavića sa srpskog jezika na italijanski

Cilj kulturološko-lingvističke analize prevoda romana Hazarski rečnik Milorada Pavića na italijanski jezik je da se ukazivanjem na pojedine poteškoće na koje nailazi prevoditeljka romana istaknu neki opšti problemi prevođenja. Analiza se prvenstveno bavi osnovnim zadacima prevodioca, to da pored vjernog prenosa značenja i forme književnog djela na strani jezik, prenese i sam stil pisanja određenog autora te da prepozna funkciju i uticaj koji ima određena riječ na čitaoca prevoda. Kontekstualni okvir kojim će se napraviti uvod u analizu prevoda biće detaljan prikaz istorijskog proučavanja metoda, pristupa i tehnika teorije prevođenja, gdje se izdvajaju dva polariteta: metod slobodnog i metod direktnog prevođenja. Polazeći od teorije da se izbor metoda prevođenja svodi na odluku da li čitalac treba da se pomjeri prema piscu ili pisac pema čitaocu, u disertaciji će se pokušati pokazati prednost metoda direktnog prevođenja kada je u pitanju poetika Milorada Pavića. Osnovna prednost koja bi se postigla strategijama metoda direktnog prevođenja ogleda se u popularizaciji poetike i stila Milorada Pavića, kao i kulture iz koje pisac dolazi, u kojoj i o kojoj piše. 6U radu se ispituje i uloga prevodioca kao kulturnog posrednika, odgovornog za uspješnu komunikaciju između polazne i dolazne kulture te za stvaranje funkcionalnog teksta u dolaznoj kulturi. Analiza će pokazati da zadržavanjem originalnih kulturoloških izraza srpskog naroda, ali i kulturoloških izraza drugih naroda, kojim obiluje Pavićev roman-leksikon, dolazi do bogaćenja i identifikacije kulture dolaska stranim izrazima i kontaktom sa drugom kulturom. Prednost metoda direktnog prevođenja pokušaće se dokazati i primjerima korištenja tehnike neutralizacije pri prevodu kulturoloških i arhaičnih izraza, te izraza stranog porijekla, gdje se najizrazitije ogleda semantički gubitak u prenosu informacije sa jednog jezika na drugi. Pored problema prevoda kulturoloških izraza, u radu se analiziraju i izrazi iz Hazarskog rečnika koji karakterišu jedinstven stil pisanja Milorada Pavića. Za izgradnju svog stila, Pavić koristi postojeće frazeološke izraze kao podtekst, ali im zamagljuje značenje mijenjajući njihovu formu. Prevodilac, kao spona između onoga koji šalje informaciju i onoga koji je prima, treba da takve jezičke konstrukcije prenese na strani jezik u njihovom izvornom obliku, čime pisca originalnog teksta približava čitaocu prevoda. Komparativnom analizom originala i prevoda Pavićevih stilskih izraza, u radu se dolazi do zaključka da su uspješni primjeri prevedenih izraza oni u kojima su sačuvani svi originalni elementi piščeve poetike, te se predlaže da metod direktnog prevođenja treba da ima prednost nad metodom slobodnog prevođenja