Viðvera aðstandenda í endurlífgun á bráðamóttöku: Viðhorf hjúkrunarfræðinga

Bakgrunnur: Líðan aðstandenda í og eftir viðveru þeirra í endurlífgun hefur mikið verið rannsökuð. Niðurstöður rannsókna sýna að það geti haft góð áhrif á þá að fá að vera viðstaddir þegar ástvinur þeirra er endurlífgaður. Það getur hjálpað þeim að vinna betur úr sorginni og samkvæmt rannsóknum sýna þeir minni einkenni kvíða og þunglyndis samanborið við þá sem fá ekki að vera viðstaddir. Þrátt fyrir þessa vitneskju virðist sem hjúkrunarfræðingar séu ekki allir sannfærðir um ávinning þess og stendur aðstandendum ekki alltaf til boða að vera viðstaddir endurlífgun ástvina sinna. Tilgangur: Kanna viðhorf hjúkrunarfræðinga gagnvart viðveru aðstandenda í endurlífgun og hverjar helstu hindranir séu í starfi þeirra sem koma í veg fyrir að aðstandendum standi til boða að vera viðstaddir endurlífgun ástvina sinna. Einnig var skoðað hvort nauðsynlegt sé að þróa verkferil um viðveru aðstandenda í endurlífgun fyrir heilbrigðisstarfsfólk til að styðjast við. Aðferð: Fræðileg samantekt á eigindlegum og megindlegum greinum frá 2011-2021 þar sem framkvæmd var kerfisbundin leit í gagnagrunninum PubMed. Stuðst var við ákveðin inntöku- og útilokunarskilyrði til að afmarka leitina. Meðal inntökuskilyrða voru greinar birtar á ensku, fjölluðu um viðveru aðstandenda í endurlífgun og hjúkrunarfræðingar starfandi á bráðamóttöku sem viðfangsefni rannsóknar. Val á greinum var sett fram með PRISMA–flæðiriti, sú leit skilaði níu fræðigreinum. Niðurstöður: Níu rannsóknir stóðust inntökuskilyrði. Helstu þættir sem höfðu áhrif á viðhorf hjúkrunarfræðinga til viðveru aðstandenda í endurlífgun voru starfsreynsla, sjálfstraust í endurlífgun, verkferill og fræðsla. Helstu hindranir þess að aðstandendum stæði til boða að vera viðstaddir endurlífgun ástvina sinna voru lítið rými þar sem endurlífgun fór fram, brot á trúnaði sjúklings, erfiðar tilfinningar aðstandenda og ófullnægjandi mönnun heilbrigðisstarfsmanna. Ályktun: Viðhorf hjúkrunarfræðinga gagnvart viðveru aðstandenda í endurlífgun virðist fremur neikvætt. Fræðsla, aukin þjálfun, ákveðin stuðningsaðili og skrifaður verkferill um viðveru aðstandenda í endurlífgun gæti stuðlað að betra viðhorfi hjúkrunarfræðinga og þ.a.l. stuðlað að aukinni tíðni viðveru aðstandenda í endurlífgun. Þörf er á rannsóknum sem skoða einungis viðhorf hjúkrunarfræðinga til viðveru aðstandenda í endurlífgun, starfandi á bráðamóttökum á Íslandi. Lykilorð: Aðstandendur, endurlífgun, hjúkrunarfræðingar, bráðamóttaka, viðhorf, hindranir, fræðsla og verkferill.Background: Family presence during a patient’s resuscitation has been extensively studied. Studies have shown that it’s in the family‘s best interest to be present when their loved one is being resuscitated. The family members cope better with grief and show less symptoms of anxiety and depression compared to those who are not allowed to be present. Despite this knowledge not all nurses are convinced that family presence during resuscitation is a good option. Purpose: The purpose of this literature review was to explore nurse‘s attitude towards family presence during resuscitation in the emergency department and examine the main obstacles that prevent nurses from inviting family members to be present during the resuscitation of their loved one. As well as if there is need to develop a protocol for family presence during resuscitation. Methods: A literature review of quantitative and qualitative research articles from the years 2011-2021. A systematic search was conducted using PubMed database. The search was limited to articles published in English about family presence during resuscitation and nurses working in the emergency department. PRISMA flow diagram was used to systematically collect data, yielding nine research articles. Results: Nine studies met the inclusion criteria. Nurses attitude towards family presence during resuscitation was examined and what factors influenced them. The main factors were clinical experience, the nurse’s self-confidence during resuscitation and education. The main obstacles that nurses faced when inviting family members to be present during resuscitation were the lack of space where the resuscitation took place, breach in patients’ confidentiality, difficult feeling of relatives and inadequate staffing of healthcare professionals. Conclusion: Nurses attitude towards family presence during resuscitation seems to be rather negative. Education, training, support person and a written policy about family presence during resuscitation could contribute to a better attitude and therefore contribute to increased family presence during resuscitation. Further research is needed where the attitude of nurses, working in the emergency departments in Iceland, towards family presence during resuscitation is examined. Keywords: Relatives, resuscitation, nurse, emergency department, attitude, barriers, education, policy