De ziekte van Parkinson als neuropsychiatrische stoornis

De eerste beschrijving van de ziekte van Parkinson, ‘On the shaking palsy’ van James Parkinson in 1817,1 deed achteraf niet helemaal recht aan het ziektebeeld, omdat Parkinson vooral de tremor beschreef. Ook sprak hij van ‘intact intellect’. Ruim 50 jaar later, in 1872, voegde Jean-Martin Charcot bradykinesie en rigiditeit aan dit ziektebeeld toe.2 Dit was reden voor Charcot om de term ‘shaking palsy’ (paralysis agitans) te vervangen door ‘de ziekte van Parkinson’. Deze trias – tremor, bradykinesie en rigiditeit – bleef tot in de jaren 60 van de vorige eeuw de kern van de definitie van de ziekte van Parkinson