Archeologische begeleiding Plasmolen Riethorsterweg (tussen nummer 37 en 39) Archeologische begeleiding aan de Riethorsterweg (tussen nummer 37 en 39) te Plasmolen in de gemeente Gemeente Mook

Tijdens het proefsleuvenonderzoek uitgevoerd ter plaatse van de locatie Riethorsterweg (tussen nr. 37 en 39) te Plasmolen zijn twee proefsleuven aangelegd met een gezamenlijk oppervlak van circa 160 m². De aangetroffen bodemprofielen komen in sterke mate overeen met de bodemopbouw zoals aangetroffen bij het eind 2010 uitgevoerde gecombineerd verkennend en karterend booronderzoek. Binnen het merendeel van het plangebied is sprake van een intacte bodemopbouw, in de vorm van een hoge enkeerdgrond. Het bestaat feitelijk uit een circa 50 tot 55 cm plaggendek met hieronder het resterende deel van het moderpodzolprofiel (op de bodemkaart van Nederland op rivierduinen vaak aangeduid als een vorstvaaggrond, maar betreft feitelijk een bruine bosgrond). Alleen in het noordoostelijke deel van het plangebied is sprake van een verstoorde bodemopbouw, bestaande uit een vrij dik pakket geroerd/gevlekt humeus zand met hieronder een scherpe overgang naar de C-horizont. Waarschijnlijk zullen deze verstoringen zijn veroorzaakt tijdens de bouw van de voormalige boerderij die binnen dit terreindeel heeft gestaan. Ten aanzien van de archeologie is alleen in het uiterst zuidwestelijke deel van het plangebied sprake van een deel van een vindplaats, in de vorm van een nederzettingsstructuur (paalsporen van een boerderijplattegrond) die zeer waarschijnlijk in zuidelijke richting buiten het plangebied doorloopt. De in de directe nabijheid aangetroffen fragmenten van handgevormde dunwandige reducerend gebakken potten, en het tijdens het eerder uitgevoerde archeologisch booronderzoek aangetroffen fragment prehistorisch aardewerk (niet gedateerd aan een specifieke archeologische periode van de Late-Prehistorie), duidt op een huisplattegrond van een boerderij (structuur) uit de IJzertijd of Romeinse tijd. In overleg met de adviseur van het bevoegd gezag is besloten om geen navolgend onderzoek uit te voeren, omdat het waarschijnlijk werd geacht dat een uitbreiding naar een opgraving binnen het plangebied (woonerf) niet meer informatie zou gaan opleveren over de archeologische vindplaats zelf. Indien de huisplattegrond in zuidelijke richting buiten het plangebied doorloopt, dan neemt deze een landschappelijke ligging in op de lagere flank van een rivierduin. Een kenmerk van de bewoningsgeschiedenis van Oost-Nederland is dat in de loop van de IJzertijd-Romeinse tijd-Middeleeuwen de huisplaatsen steeds plaatsvaster werden en vaak verplaatsen naar de flanken van de dekzandruggen. Wellicht is dit ook van toepassing voor het rivierduinengebied van (Noord-)Limburg langs de oostzijde van de Maas. Op deze manier kon een maximaal areaal aan akkerlanden worden benut op de hogere en van nature goed ontwaterde delen van de rivierduin. Het naastgelegen dalvlakteterras kon worden benut als natuurlijke graasgronden voor vee. De overgangszone tussen deze twee landschappelijke elementen vormde hiermee in logistieke zin de meest gunstige bewoningslocatie. De lagere flanken van rivierduinen waren ook beter geschikt voor de aanleg van waterputten/drenkkuilen (men hoefde minder diep te graven voor de aanleg hiervan). Verder heeft het proefsleuvenonderzoek geen archeologie opgeleverd dat duidt op een vindplaats richting de hogere delen van het rivierduin, in noordelijke richting. De waargenomen recente verstoringen sluiten aan bij de resultaten van het eerder uitgevoerde booronderzoek, waarbij het noordelijke deel van het woonperceel al was vrijgegeve