Bruggen slaan tussen water en ruimte: De relatie tussen het waterbeheer en de ruimtelijke ordening nader beschouwd

De Nederlandse delta heeft één van de meest complexe en kunstmatige watersystemen ter wereld. Het is het resultaat van eeuwenlang ingrijpen in het natuurlijke systeem om de afwatering te verbeteren, de waterveiligheid te vergroten en zo de verdere groei van de welvaart mogelijk te maken. Lange tijd stond daarbij de vraag centraal hoe vanuit sectorale doelen, zoals veiligheid en landbouw, het watersysteem zo optimaal mogelijk kan worden ingericht. In de jaren negentig van de vorige eeuw werd echter duidelijk dat er nadelen verbonden zijn aan de wijze waarop we met het watersysteem om gaan. Het bleek namelijk onvoldoende robuust en veerkrachtig om de effecten van klimaatverandering op te vangen. Het besef ontstond dat er meer ruimte voor water moet komen en dat het watersysteem en de ruimtelijke inrichting van het land veel meer in samenhang moeten worden beschouwd. Centraal in het proefschrift staat de vraag hoe de relatie tussen water en ruimte zich de afgelopen decennia heeft ontwikkeld en op welke wijze deze relatie verder kan worden versterkt. Duidelijk wordt dat de partijen die in ons land betrokken zijn bij het waterbeheer en de ruimtelijke ordening steeds intensiever zijn gaan samenwerken en dat er verschillende mogelijkheden zijn om de relatie verder te versterken. Bijvoorbeeld door de formele positie van water en klimaatadaptatie in de planvorming te verstevigen en in te zetten op gezamenlijke kennisontwikkeling en netwerkvorming. Zo kunnen we onze verstedelijkte delta niet alleen klimaatbestendiger maken, maar ook verschillende opgaven met elkaar verbinden en daarmee een aantrekkelijke en duurzame leefomgeving creëren