Artykuł oryginalny Późne kontrastowanie mięśnia sercowego w rezonansie magnetycznym u chorych z kardiomiopatią przerostową powikłaną częstoskurczem komorowym lub migotaniem komór

Background: Late gadolinium enhancement (LGE) on cardiac magnetic resonance imaging (CMR) has been shown to be associated with ventricular arrhythmias, however, its prognostic role in predicting sudden cardiac death has not yet been established. Aim: To explore a potential relationship between LGE visualised by CMR and life-threatening ventricular tachyarrhythmia in hypertrophic cardiomyopathy (HCM). Methods: The LGE in CMR was assessed in 55 HCM patients. We compared the frequency and extent of LGE in HCM patients with sustained ventricular tachycardia (VT) or who survived ventricular fibrillation (VF) or sudden death [group VF (+)] versus HCM patients without these tachyarrhythmias [group VF (–)]. There were 14 patients in the VF (+) group and 41 patients in the VF (–) group, and they were followed for a mean period of 37 months. Results: In group VF (+), adequate ICD intervention occurred in 9 patients (8 patients with VF and one patient with sustained VT), and VF arrest occurred in 5 patients (4 patients were resuscitated and one patient had a witnessed sudden death). In group VF (+) all patients had LGE whereas in group VF (–) 85% patients presented this abnormality (p = 0.13). Moreover, there were no statistical differences between groups in the following parameters: age, total left ventricular (LV) mass, maximal LV wall thickness, mass of hyperenhanced myocardium and percent of hyperenhanced myocardium. Conclusion: In HCM patients with life-threatening ventricular tachyarrhythmia LGE was both qualitatively and quantitatively comparable with patients without these tachyarrhythmias.Cel: Weryfikacja hipotezy o istnieniu ewentualnej zależności pomiędzy zjawiskiem późnego kontrastowania mięśnia sercowego (LGE) uwidocznionym w kardiologicznym rezonansie magnetycznym (CMR) a występowaniem groźnych komorowych zaburzeń rytmu. Metody: Kontrastowanie gadolinem (w tym patologiczny objaw późnego kontrastowania – LGE) zostało ocenione u 55 chorych z kardiomiopatią przerostową. Porównano częstość występowania LGE oraz jego rozległość pomiędzy grupą chorych z utrwalonym częstoskurczem komorowym (VT) lub zreanimowanym migotaniem komór (VF), lub nagłym zatrzymaniem krążenia – grupa VF (+), i grupą pacjentów bez powyższych tachyarytmii i bez epizodu nagłego zatrzymania krążenia – grupa VF (–). W grupie VF (+) było 14 chorych, a w grupie VF (–) 41, średni okres obserwacji wynosił 37 miesięcy. Wyniki: W grupie VF (+) stwierdzono adekwatne interwencje ICD u 9 chorych (8 osób ze zdefibrylowanym epizodem VF i jedna osoba z epizodem utrwalonego VT przerwanego stymulacją anty-tachycardia pacing, natomiast VF przed implantacją ICD wystąpiło u 5 chorych (4 chorych skutecznie zreanimowano, u jednego pacjenta doszło do nagłego zatrzymania krążenia w obecności świadka). W grupie VF (+) LGE stwierdzono u wszystkich osób, natomiast w grupie VF (–) u 85% badanych (p = 0,13). Pomiędzy grupami VF (+) i VF (–) nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic pod względem: wieku (46,8 ± 14,5 vs 47,1 ± 13,3 roku), całkowitej masy lewej komory (229,1 ± 72,8 vs 245,6 ± 71,4 g), maksymalnej grubości ściany lewej komory (24,9 ± 4,5 vs 24,7 ± 3,2 mm), masy obszaru późnego kontrastowania (15,7 ± 15,9 vs 23,2 ± 20,2 g), procentowej wielkości mięśnia sercowego ulegającemu zakontrastowaniu (7,2 ± 7,2 vs 9,3 ± 8,1%). Wnioski: U chorych z kardiomiopatią przerostową wielkość obszaru późnego kontrastowania mięśnia sercowego była porównywalna pomiędzy grupami chorych z groźnymi komorowymi zaburzeniami rytmu (utrwalony VT lub VF, lub nagłe zatrzymanie krążenia jako ekwiwalent) i bez tych tachyarytmii oraz bez epizodu nagłego zatrzymania krążenia