Ocena wpływu terapii na rokowanie chorych w wieku powyżej 65 lat leczonych z powodu zawału serca. Analiza porównawcza populacji starszych pacjentów hospitalizowanych w latach 1992-1996 oraz 2005-2006

Background: Coronary artery disease in the elderly is associated with multilevel atherosclerosis and chronic co-morbidities. Aim: To determine benefits from revascularisation in the elderly. Methods: A total of 830 patients over 65 years with ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) were included. Of them, 339 admitted in 1992-1996 (38.5% STEMI population hospitalised in 1992-1996) (group 1) and 491 (55.2% STEMI population) admitted in 2005-2006 (group 2) were compared. We examined patient characteristics, the course of hospitalisation, the type of therapy and its effect on in-hospital and long-term prognosis (6-month follow-up). Results: The proportion of patients over 65 has increased significantly from 38.5% in 1992-1996 to 55.2% in 2005-2006 (p < 0.001). In 1992-1996 fibrinolysis was administered in 11.2% of patients while 88.8% received conservative treatment. In 2005-2006 reperfusion therapy was used in 52.2% of patients (15.1% fibrinolysis, 37.1% primary angioplasty). The in-hospital and 6-month mortality tended to be lower in the more recent group (21.5% v. 18.5% and 28% v. 23.8%, NS, respectively). In group 1 there were 22.6% of deaths among those receiving conservative treatment versus 13.2% in patients submitted to reperfusion (p = 0.18). In group 2 in-hospital mortality was the lowest in patients undergoing invasive treatment which was associated with a 62% decrease in 6-month mortality as compared with those receiving conservative treatment (p < 0.001). Conclusions: Invasive treatment significantly improves in-hospital and long-term survival in older patients with STEMI. Lack of mortality reduction was related to worse clinical presentation of the currently hospitalised older patient. Kardiol Pol 2010; 68, 8: 873-881Wstęp: Choroby układu sercowo-naczyniowego są najczęściej rozpoznawanym schorzeniem u osób starszych i stanowią główną przyczynę śmierci kobiet i mężczyzn po 65. roku życia. Przebieg choroby wieńcowej w tej populacji jest cięższy ze względu na częstsze występowanie wielonaczyniowych zmian miażdżycowych i współistnienie dodatkowych przewlekłych schorzeń. Równocześnie jednak postęp terapii ostrych zespołów wieńcowych powinien poprawić rokowanie w zawale serca u osób starszych. W niniejszej pracy oceniono, czy zastosowanie nowoczesnego leczenia zawału serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI) przyniosło poprawę rokowania u starszych pacjentów w ciągu kilkunastu lat dzielących badane przedziały czasowe. Cel: Celem niniejszej pracy było porównanie charakterystyki klinicznej, leczenia i rokowania w przebiegu STEMI u osób > 65. roku życia, hospitalizowanych w latach 1992&#8211;1996 oraz 2005&#8211;2006. Metody: Retrospektywnej analizie porównawczej poddano 830 pacjentów w wieku > 65 lat, hospitalizowanych z powodu STEMI, w tym grupę 339 chorych stanowili chorzy leczeni w latach 1992&#8211;1996 (populacja obejmująca 38,5% osób ze STEMI z okresu 1992-1996); 491 badanych (55,2% populacji STEMI) hospitalizowano w latach 2005-2006. W obu grupach oceniano charakterystykę kliniczną badanych, przebieg hospitalizacji, rodzaj zastosowanej terapii oraz śmiertelność wewnątrzszpitalną i 6-miesięczną. Wyniki: Stwierdzono znaczący wzrost liczby chorych w populacji osób w starszym wieku między badanymi przedziałami czasowymi (zwiększenie liczby chorych w wieku > 65 lat z 38,5% w okresie 1992-1996 do 55,2% w latach 2005&#8211;2006). W latach 1992-1996 do terapii STEMI dopiero wprowadzano leczenie fibrynolityczne - w badanym okresie fibrynolizę zastosowano u 11,2% chorych, pozostałych pacjentów (88,2%) leczono zachowawczo. Na lata 2005-2006 przypada dynamiczny rozwój technik leczenia inwazyjnego zawału serca. W tym okresie rozkład sposobu terapii przedstawiał się następująco: u 52,2% badanych zastosowano terapię reperfuzyjną, w tym fibrynolizę u 15,1%, przezskórną interwencję wieńcową u 37,1%, a 47,8% chorych było leczonych zachowawczo. Śmiertelność wewnątrzszpitalna wśród osób leczonych zachowawczo wynosiła 22,6% v. 13,2% u poddanych fibrynolizie (p = 0,18). W latach 2005&#8211;2006 najniższą śmiertelność wykazano w grupie chorych leczonych inwazyjnie i efekt ten utrzymywał się po okresie 6-miesięcznej obserwacji (62-procentowa redukcja śmiertelności w porównaniu z terapią zachowawczą; p < 0,001). Wnioski: Terapia inwazyjna przyniosła znaczącą poprawę przeżywalności w grupie pacjentów w wieku > 65 lat, leczonych z powodu STEMI. Brak redukcji śmiertelności wewnątrzszpitalnej i odległej należy przypisywać wyjściowo gorszej charakterystyce klinicznej współcześnie leczonych z powodu STEMI pacjentów > 65. roku życia. Kardiol Pol 2010; 68, 8: 873-88