Walwuloplastyka balonowa zastawki aortalnej — wzloty i upadki — czy mamy do czynienia z powrotem metody?

Background: Recently, there has been renewed interest in balloon aortic valvuloplasty (BAV). Aim: To analyse the indications and short-term outcome of BAV since transcatheter aortic valve implantation (TAVI) was launched in our institution. Methods: Between September 2010 and September 2014, 25 consecutive patients (19 female, 6 male) underwent BAV. The mean age was 72 ± 11.4 years, mean EuroScore II was 10.4 ± 11.7%, mean logistic EuroScore 23.5 ± 23.6%, mean Society of Thoracic Surgeons mortality risk score was 21.8 ± 13.6%. The indications for BAV were: advanced haemodynami­cally unstable heart failure (HF) including cardiogenic shock or pulmonary oedema (n = 7), co-morbidities requiring urgent non-cardiac surgery (n = 8), palliative treatment (n = 6), and an intension to bridge to TAVI or aortic valve replacement in patients with severe HF (n = 4). Results: In-hospital mortality was 20% (n = 5) and occurred in patients who underwent BAV in the setting of haemodynamically unstable HF. Other major complications included pacemaker implantation (n = 2), major vascular complications (n = 4), and cardiac tamponade (n = 1). There were no patients who required conversion to cardiac surgery. The mean peak aortic transvalvular gradient decreased from 96.9 ± 29.5 to 60.3 ± 15.5 mm Hg (p = 0.0001) after BAV. We did not observe significant aortic regurgitation. Conclusions: Treatment of advanced and haemodynamically unstable aortic stenosis, bridge to non-cardiac surgery and palliative therapy are the main reasons for BAV in recent years. BAV as a bridge to TAVI or aortic valve replacement may be an option for some patients. Short-term results are good with relatively low mortality and morbidity related to the procedure. Mortality in haemodynamically unstable patients presenting with cardiogenic shock or pulmonary oedema treated with BAV is very high.Wstęp: W ostatnich latach w związku z rozwojem techniki przezcewnikowej implantacji protezy zastawki aortalnej ponownie wzrosło zainteresowanie metodą przezskórnej walwuloplastyki balonowej zastawki aortalnej. Cel: Celem niniejszego badania była analiza wskazań i wyników zabiegów przezskórnej walwuloplastyki balonowej zastawki aortalnej od momentu wprowadzenia w ośrodku autorów metody przezcewnikowej implantacji protezy zastawki aortalnej. Metody: Pomiędzy wrześniem 2010 a wrześniem 2014 r. 25 kolejnych pacjentów (19 kobiet, 6 mężczyzn) poddano zabie­gowi przezskórnej walwuloplastyki balonowej zastawki aortalnej. Jednocześnie w tym okresie przeprowadzono 99 zabiegów przezcewnikowej implantacji protezy zastawki aortalnej. Średni wiek chorych w grupie badanej wynosił 72 ± 11,4 roku, średni EuroScore II 10,4 ± 11,7%, średni logistic EuroScore 23,5 ± 23,6%, a średni STS score w odniesieniu do śmiertelno­ści 21,8 ± 13,6%. U 17 (68%) chorych stwierdzono cechy niewydolności serca (HF) w III klasie czynnościowej wg NYHA, a u 8 (32%) — w IV klasie wg NYHA. Ponadto u 18 (76%) pacjentów występowały istotne czynniki ryzyka niezawarte w tra­dycyjnych skalach oceny ryzyka. Wskazania do przezskórnej walwuloplastyki balonowej zastawki aortalnej obejmowały: za­awansowaną hemodynamicznie niestabilną HF, w tym wstrząs kardiogenny i obrzęk płuc (n = 7), schorzenia współistniejące, głównie onkologiczne, wymagające wykonania pilnej operacji niekardiologicznej (n = 8), terapię paliatywną (n = 6) oraz intencję wykonania zabiegu walwuloplastyki balonowej w ramach leczenia pomostowego do przezcewnikowej implantacji protezy zastawki aortalnej lub wymiany zastawki aortalnej u pacjentów z ciężką HF (n = 4). Wyniki: Śmiertelność wewnątrzszpitalna wyniosła 20% (n = 5), zgony wystąpiły u chorych poddanych zabiegowi przezskórnej walwuloplastyki balonowej zastawki aortalnej w przebiegu hemodynamicznie niestabilnej HF. Spośród innych dużych powi­kłań zaobserwowano konieczność wszczepienia stymulatora serca (n = 2), duże powikłania naczyniowe (n = 4) i tamponadę serca (n = 1). Żaden z pacjentów nie wymagał konwersji do operacji kardiochirurgicznej. Średni gradient przezzastawkowy zmniejszył się z 96,9 ± 29,5 mm Hg do 60,3 ± 15,5 mm Hg (p = 0,0001). Po zabiegu nie stwierdzono u chorych istotnej hemodynamicznie niedomykalności aortalnej. Średni okres obserwacji wynosił 20,5 ± 11,4 miesiąca. W trakcie obserwacji u 4 chorych wykonano zabieg przezcewnikowej implantacji protezy zastawki aortalnej. Dwoje chorych zmarło w ciągu 3 miesięcy od zabiegu, 1 z powodu zaawansowanej HF, drugi z powodu powikłań schorzeń dodatkowych. Wnioski: Obecnie głównymi wskazaniami do wykonania przezskórnej walwuloplastyki balonowej zastawki aortalnej jest leczenie zaawansowanej i hemodynamicznie niestabilnej HF w przebiegu ciężkiego zwężenia zastawki aortalnej, leczenie pomostowe do operacji niekardiologicznej i terapia paliatywna. Przezskórna walwuloplastyka balonowa zastawki aortalnej jako leczenie pomostowe do przezcewnikowej implantacji protezy zastawki aortalnej lub wymiany zastawki aortalnej może być opcją leczniczą u niektórych pacjentów. Wyniki krótkoterminowe przezskórnej waluloplastyki balonowej są dobre, z re­latywnie niską śmiertelnością i chorobowością