ARTYKUŁ ORYGINALNYOcena progu defibrylacji migotania przedsionków impulsem dwufazowym przy użyciu kardiowersji przezprzełykowej

Introduction: Recurrent atrial fibrillation (AF) in the setting of haemodynamic disturbances requires frequently repeated cardioversions, which is associated with the risk of myocardial damage. It is thus necessary to identify methods which can minimise the cardioverter impulse energy. Aim: To define the defibrillation threshold in recent-onset AF using a biphasic impulse, following an infusion of magnesium, potassium, and amiodarone. Methods: Transoesophageal cardioversion was performed in 32 patients with AF lasting ≤48 hours, in whom prior administration of 40 mEq K+, 4.0 g MgSO4 and 300 mg amiodarone did not restore sinus rhythm. Cardioversion was performed under short intravenous anaesthesia using a biphasic impulse travelling from a multi-annular oesophageal electrode to two electrodes on the anterior chest wall. The initial energy was set to 1 J, which was subsequently increased according to the following protocol: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 15, 20, 25, 30, 40, 50 and 70 J. Results: Electrical cardioversion following the administration of electrolytes and amiodarone restored sinus rhythm in all the patients (100% efficacy). The mean defibrillation threshold was 12.9±14.3 J, with a minimal effective energy of 1 J and a maximum effective energy of 70 J. The defibrillation threshold was in the range from 1 to 10 J in 75% of the patients. The mean cumulative energy transferred between electrodes during evaluation of the defibrillation threshold was 39.7 J (SD, 38.8). Conclusions: Transoesophageal cardioversion using a low-energy (mean, 12.9 J; range, 1–70 J) biphasic impulse, following the intravenous administration of potassium chloride and amiodarone, was 100% effective in restoring sinus rhythm in AF.Wstęp: Nawracające migotanie przedsionków (AF) przy obecnych zaburzeniach hemodynamicznych wymusza wielokrotne powtarzanie kardiowersji, co niesie z sobą ryzyko uszkodzenia mięśnia sercowego. Wskazane jest zatem poszukiwanie metod, które pozwalają na użycie możliwie najniższych energii impulsu kardiowertującego. Cel: Określenie rzeczywistego progu defibrylacji krótkotrwałego AF impulsem dwufazowym, po przygotowaniu infuzją magnezu, potasu i amiodaronu. Metodyka: Kardiowersję drogą przezprzełykową przeprowadzono u 32 pacjentów z AF ≤48 godz., u których uprzednie dożylne podanie 40 mEq K+, 4,0 g MgSO4 oraz 300 mg amiodaronu nie przywróciło rytmu zatokowego. Kardiowersje wykonywano w krótkotrwałej narkozie dożylnej, wykorzystując impuls dwufazowy przepływający pomiędzy wielopierścieniową elektrodą przełykową a dwiema elektrodami umieszczonymi na powierzchni klatki piersiowej. Rozpoczynano od energii 1 J, zwiększając stopniowo zgodnie z protokołem: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 15, 20, 25, 30, 40, 50 i 70 J. Wyniki: Po podaniu elektrolitów i wlewie amiodaronu kardiowersja elektryczna przywróciła rytm zatokowy u wszystkich badanych (skuteczność 100%). Średni próg defibrylacji wyniósł 12,9±14,3 J przy najniższej skutecznej energii – 1 J i najwyższej – 70 J. U 75% pacjentów próg defibrylacji mieścił się w przedziale od 1 do 10 J. Średnia energia przepływająca między elektrodami w czasie realizacji protokołu oznaczania progu defibrylacji wyniosła 39,7 J (SD=38,8). Wniosek: Kardiowersja przezprzełykowa poprzedzona podaniem dożylnym wlewem chlorku potasu i podaniem amiodaronu pozwoliła uzyskać 100 % skuteczność umiarawiania AF przy zastosowaniu impulsu dwufazowego o małej energii wynoszącej średnio 12,9 J (1–70 J)