Original article Mortality in patients with heart failure treated with cardiac resynchronisation therapy. A long-term multi-centre follow-up study

Background: Benefits of cardiac resynchronisation therapy (CRT) for survival in selected congestive heart failure (CHF) patients have been acknowledged by the 2005 ESC guidelines. Aim: To analyse mortality in CRT pacing only (CRT-P) patients during at least one-year follow-up. Methods: This was a prospective, multi-site, at least one-year observational study on mortality and mode of death in patients who received CRT-P due to commonly accepted indications. One-year follow-up data (or earlier death) were available for 105 patients (19 females, 86 males) aged 60.6±9.8 years (35-78). Baseline NYHA class was 3.2±0.4 (3-4). Coronary artery disease (CAD) was the underlying aetiology of CHF in 57 (54%) patients and 48 (46%) patients had CHF due to non-coronary factors. Results: Mean follow-up duration was 730 days (360-1780), median 625. There were 21 (20%) deaths: 5 (24%) sudden cardiac deaths (SCD), 13 (62%) deaths due to heart failure (HFD) and 3 (14%) other deaths. Thirteen (62%) patients died within the first year of observation. All SCD occurred in this period. Mean time to death was 303±277 days (19-960) to HFD – 339±313 days (19-960) and to SCD – 208±127 days (31-343). There were no significant differences between survivors and non-survivors with respect to left ventricular ejection fraction (LVEF) (25±10 vs. 20±8%), 6-minute walk test (6minWT) (276±166 vs. 285±163 m) and LV diastolic diameter (LVEDD) (71±9 vs. 78±10 mm) (all NS). The SCD and HFD patients had similar age (62.0±5.4 vs. 56.6±13.2 years), gender (80 vs. 83% males), NYHA class (3.1±0.2 vs. 3.5±0.3), LVEF (22±9 vs. 17±5%), LVEDD (86±10 vs. 79±9 mm), 6minWT (270±142 vs. 292±188 m) (NS). In 4 patients from the SCD group CHF was of non-coronary aetiology and only in 1 patient from the HFD group (p=0.003). The values of LVEF, LVEDD and NYHA class in HFD patients who died during the first year after implantation, compared with those who died later, were similar. Conclusions: Sudden cardiac death probability in the studied CRT-P population was the highest during the first year after implantation. Afterwards, the risk of HFD started to increase. Thus, in all patients eligible for CRT prophylactic defibrillation function should be considered.Wstęp: Udowodniony korzystny wpływ stymulacji resynchronizującej (CRT) na przeżywalność wśród chorych z niewydolnością serca (CHF) znalazł swoje odbicie w standardach ESC 2005. Cel: Analiza śmiertelności wśród chorych zakwalifikowanych wyłącznie do CRT w okresie co najmniej rocznej obserwacji odległej w świetle wzrastającej roli zastosowania CRT z funkcją defibrylacji (CRT-D). Metodyka: Prospektywna wieloośrodkowa analiza kliniczna, w co najmniej rocznym okresie obserwacji, śmiertelności i mechanizmów zgonu wśród chorych z CRT wszczepionym w wyniku powszechnie uznanych wskazań. Roczną obserwację lub rejestrację wcześniejszego zgonu uzyskano u 105 chorych (19 kobiet, 86 mężczyzn) w wieku 60,6±9,8 roku (35–78). Wyjściowa klasa wg NYHA wynosiła 3,2±0,4 (3–4). Niewydolność serca miała etiologię wieńcową u 57 (54%) chorych i pozawieńcową u 48 (46%). Wyniki: Średni czas obserwacji wyniósł 730 dni (360–1780), mediana 625. Zanotowano łącznie 21 (20%) zgonów: 5 (24%) nagłych zgonów sercowych (SCD), 13 (62%) zgonów z powodu progresji niewydolności serca (HFD) i 3 (14%) zgony z innych przyczyn. W pierwszym roku obserwacji zmarło 13 (62%) chorych i w okresie tym wystąpiły wszystkie SCD. Średni czas do zgonu wynosił 303±277 dni (19–960), do HFD – 339±313 dni (19–960), a do SCD – 208±127 dni (31–343). Pomiędzy pozostałymi chorymi a tymi, którzy zmarli, nie zanotowano różnic w wyjściowych wartościach frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) (25±10 vs 20±8%), wynikach testu 6-minutowego marszu korytarzowego (276±166 vs 285±163 m). Różnica na granicy istotności statystycznej wystąpiła jedynie w wyjściowym wymiarze późnorozkurczowym lewej komory (LVEDD) (71±9 vs 78±10 mm, p=0,05). Grupy SCD i HFD nie różniły się wiekiem (62,0±5,4 vs 56,6±13,2 roku); płcią (mężczyźni 80 vs 83%), klasą wg NYHA (3,1±0,2 vs 3,5±0,3), LVEF (22±9 vs 17±5%), LVEDD (86±10 vs 79±9 mm), testem 6-minutowego marszu korytarzowego (270±142 vs 292±188 m). Pozawieńcową etiologię CHF stwierdzono u 4 spośród 5 zmarłych z powodu SCD i tylko u 1 osoby z grupy 12 chorych zmarłych z powodu z HFD (p=0,003). U chorych zmarłych z powodu HFD w pierwszym roku obserwacji i pozostałych kolejne parametry wynosiły odpowiednio: LVEF – 14±8% (7–25, mediana 13) vs 18±4% (12–22, mediana 20), LVEDD – 76±5 (72–79) vs 75±8 mm (62–82) oraz klasa NYHA – 3,8±04 (3–4) vs 3,4±0,3 (3–4); wszystkie różnice NS. Wnioski: W pierwszym roku po implantacji u chorych z CRT największe jest ryzyko nagłego zgonu sercowego, a następnie wykładniczo wzrasta ryzyko zgonu z powodu niewydolności serca. U chorych kwalifikowanych do stymulacji resynchronizującej powinno się rozważyć profilaktyczne dodanie funkcji kardiowersji/defibrylacji