Stjórnarskrá lýðveldisins Íslands og bókun 35: Hvaða stjórnskipulegu álitaefni felur innleiðing í sér?

Samingurinn um Evrópska efnahagssvæðið var undirritaður 2. maí 1992. Aðilar að samningnum eru Evrópusambandið og aðildarríki þess auk aðildarríkja Fríverslunarsamtaka Evrópu, EFTA, utan Sviss. Með EES-samningnum fengu aðildarríki EFTA aðgang að hinum svokallaða innri markaði Evrópusambandsins, sem tryggir frjáls viðskipti með vöru og þjónustu auk frjáls flæðis fjármagns- og vinnuafls milli aðildarríkja samningsins. EES-samningurinn var lögfestur á Alþingi 12. janúar 1993 með lögum nr. 2/1993 um Evrópska efnahagssvæðið. Í kjölfar og aðdraganda lögfestingar samningsins sköpuðust miklar umræður, bæði á sviði stjórnmála og lögfræði, um samrýmanleika samningsins við Stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1994. Enn þann dag í dag eru ekki allir á sama máli um það hvort að samningurinn rúmist innan stjórnskipunarlaga og hefur á síðustu árum hvað mest borið á deilum um hinn svokallaða þriðja orkupakka í þessu samhengi. Allt frá fullgildingu samningsins hefur verið um það deilt hvort að samningurinn feli í sér framsal á valdi í bága við stjórnarskrá og þá hvort að þörf hafi verið á því að breyta stjórnarskránni til að bregðast við því fyrir lögfestingu, en í 2. gr. stjórnarskrárinnar er tekið fyrir það að aðrir en forseti Íslands og Alþingi fari með löggjafarvald hér á landi. Í ritgerð þessari verður farið yfir þau stjórnskipuleg álitaefni sem kviknað hafa í tengslum við EES- samninginn og þá sérstaklega í samhengi við bókun 35 við samninginn