Van autonomie naar identiteisdenken : kunst in de openbare ruimte anno 2007

Eind jaren '80, begin jaren '90 rees de vraag of de kunst in de openbare ruimte niet terug het museum in moest. Ze werd niet langer begrepen. Of dit nu wel of niet moest gaan gebeuren, in elk geval was wel duidelijk geworden dat er anders over de kunst op straat nagedacht moest gaan worden. Kon ze een andere inhoud krijgen? Tegelijkertijd was duidelijk geworden dat Nederland aan het 'verrommelen'was/is. Konden kunstenaars een bijdrage leveren aan het kwalitatief goed invullen van de openbare ruimte? Ze gingen aan tafel met architecten, stedenbouwkundigen en vormgevers. Al snel bleek dat zij nieuwe ideeen naar voren brachten. De overheid stimuleerde deze ontwikkelingen door het Belvederebeleid en culturele planologie in het leven te roepen. De kunst op straat is zich gaan ontwikkelen van autonoom naar iets wat een identiteit kan geven of onderstrepen aan een bepaalde plek of omgeving. Nieuwe ontwikkelingen brengen nieuwe problemen met zich mee die eerst afgetast moeten worden voordat ze opgelost kunnen worden