Erken dönem akut solunum sıkıntısı sendromlu hastalarda metilprednizolon tedavisinin etkileri

Objective: Despite the high incidence and poor outcomes of acute respiratory distress syndrome (ARDS), it has no specific treatment. Many pharmacological therapies have been investigated in several studies, but there are limited treatment options with proven efficacy. The aim of our present study was to determine the effect of methylprednisolone treatment on mortality and morbidity rates in early ARDS.Methods: Forty-seven patients with ARDS who underwent mechanical ventilation (MV) between January 2008 and December 2012 were enrolled in this study. They were classified into two groups: methylprednisolone group (22 patients) and control group (25 patients). Those in the methylprednisolone group received a 2-mg/kg intravenous loading dose of methylprednisolone on the first day, followed by an infusion of 0.5 mg/kg every 6 h on days 2-15 and of 0.25 mg/kg every 6 h on days 16-22.Results: The weaning rate from MV was significantly higher (p=0.005), duration of MV was shorter (p=0.021), and mortality rate was lower (p=0.013) in the methylprednisolone group than in the control group. In Kaplan-Meier analysis, survival probabilities in the methylprednisolone group were significantly higher than those in the control group (p=0.022). Furthermore, the lung injury score, multiple organ dysfunction syndrome score, and C-Reactive Protein levels were lower in the methylprednisolone group. However, there were no differences between the two groups in terms of the day ARDS developed, duration of ARDS, and length of stay.Conclusion: Our study showed that early methylprednisolone treatment in patients with ARDS provides significant recovery in pulmonary and extrapulmonary organ function, increases the possibility of weaning from MV, and reduces the mortality rate.Amaç: Yüksek insidansı ve kötü sonuçlarına rağmen, akut solunum sıkıntısı sendromunda (ARDS) özel bir tedavi yoktur. Çeşitli çalışmalarda birçok farmakolojik ajan araştırılmıştır, ancak etkinliği kanıtlanmış tedavi seçenekleri sınırlıdır. Çalışmamızın amacı, erken dönem ARDS'de metilprednizonon tedavisinin mortalite ve morbidite üzerine etkisini belirlemektir. Yöntemler: Ocak 2008 - Aralık 2012 tarihleri arasında mekanik ventilasyon (MV) uygulanan 47 ARDS'li hasta bu çalışmaya dâhil edildi. Hastalar, metilprednizolon grubu (22 hasta) ve kontrol grubu (25 hasta) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Metilprednizolon grubundaki kişiler ilk gün 2 mg/ kg intravenöz yükleme dozunu takiben, 2-15. günlerde 6 saatte bir 0,5 mg/kg ve 16-22 günlerinde her 6 saatte 0,25 mg/kg'lık metilprednizolon infüzyonu aldılar. Bulgular: Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, metilprednizolon grubunda MV'den ayrılma oranı anlamlı olarak daha yüksek (p=0,005), MV süresi daha kısa (p=0,021) ve mortalite oranı daha düşük idi (p=0,013). Kaplan Meier analizinde, metilprednizolon grubundaki sağkalım olasılıkları kontrol grubuna göre anlamlı derecede daha yüksekti (p=0,022). Ek olarak, metilprednizolon grubunda akciğer hasarı skoru, çoklu organ disfonksiyon sendromu skoru ve C-reaktif protein değerleri daha düşüktü. Ancak, her iki grup arasında ARDS’nin geliştiği gün, ARDS süresi ve hastanede kalış süresi bakımından farklılık yoktu. Sonuç: Çalışmamız ARDS tanısı alan hastalarda, erken metilprednizolon tedavisinin pulmoner ve ekstra pulmoner organ fonksiyonlarında anlamlı düzelme sağladığını, MV'den ayrılma olasılığını arttırdığını ve mortaliteyi azalttığını göstermiştir