Фенаменалогія пісьмовай смехавой культуры ў беларускай і рускай літаратурах эпохі Барока

Секулярызацыя духоўнай культуры ў 16 – 17 ст. парушыла знакава-этыкетныя ўяўленні ў рамках жанраў, дэтэрмінаваных канонам. Для рэалізацыі “смеха” выкарыстоўваўся не новы жанр, а так званы антыжанр. Парадзіраванню падлягаюць як прадмоўна-пасляслоўны комплекс, так і сам жанр, скажам, супліка, прамова, ліст, пасланне. З’яўляюцца пародыі і на жанры рэлігійнай літаратуры: трапары, кандакі, малітвы, службы