Polityka migracji jako instrument zapewnienia bezpieczeństwa państwa

In the article, the authors analyse the relationship of political processes, migration policy and national security of the state. The methodological basis of the research is dialectical, comparative and institutional methods. The dialectical method revealed the dynamics, current regularities and contradictions in the formation of the state migration policy. The comparative method contributed to identify characteristic features of the migration policy formation of some EU countries and Russia, taking into account the transformation of political systems. The institutional method allowed exploring the interaction of public authorities with other institutions of civil society. In order to process the empirical evidence, quantitative and qualitative research methods were used. The factors of the migration attractiveness of the state, the stages of the migration process and migration risks are considered. In this regard, special attention is paid to the migration crisis in modern Europe. It also analyses the growth factors of the popularity of right-populist parties and the idea of the sovereign migration policy of individual member states of the European Union. Special attention is paid to the description of the implementation plan for the “Prague Process” mechanisms on the example of the integration mechanisms of migrants to Austria and the Czech Republic, the participation of government bodies and civil society institutions in these mechanisms. Some features of the migration system of the Russian Federation are also considered in the context of ensuring national security. The research presents and analyses some statistical data on migration in Russia and global migration in the world.W artykule autorzy analizują związek procesów politycznych, polityki migracyjnej i bezpieczeństwa narodowego państwa. Podstawę metodologiczną badań stanowi metoda dialektyczna, porównawcza i instytucjonalna. Metoda dialektyczna ujawniła dynamikę, prawidłowości i sprzeczności obecne w kształtowaniu polityki migracyjnej państwa. Metoda porównawcza pozwoliła określić charakterystyczne cechy sposobów kształtowania polityki migracyjnej w niektórych krajach UE i Rosji, z uwzględnieniem transformacji systemów politycznych. Metoda instytucjonalna pozwoliła zbadać interakcje władz publicznych z innymi instytucjami społeczeństwa obywatelskiego. W celu przetworzenia danych empirycznych zastosowano metody badań ilościowych i jakościowych. Uwzględniono czynniki atrakcyjności migracyjnej państwa, etapy procesu migracji i ryzyko migracji. W związku z tym szczególną uwagę zwrócono na kryzys migracyjny we współczesnej Europie. Przeanalizowano także czynniki wzrostu popularności partii prawicowo-populistycznych oraz ideę suwerennej polityki migracyjnej poszczególnych państw członkowskich Unii Europejskiej. Szczególną uwagę zwrócono na opis planu wdrażania mechanizmów „Procesu praskiego” na przykładzie mechanizmów integracji migrantów w Austrii i Czechach oraz udział organów rządowych i instytucji społeczeństwa obywatelskiego w tych mechanizmach. Omówiono także niektóre cechy systemu migracyjnego Federacji Rosyjskiej w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa narodowego. Artykuł przedstawia i analizuje pewne dane statystyczne dotyczące migracji w Rosji i na świecie