Mniej obrazów, więcej słów. Dostępność konferencji naukowych dla osób z dysfunkcją wzroku

Czynny udział w konferencjach naukowych jest ważnym elementem życia akademickiego. Daje nam możliwość zaprezentowania naszych badań, refleksji i dociekań naukowych na szerszym forum. Ponadto, a może przede wszystkim, wyjazd konferencyjny jest szansą na tak potrzebny w świecie nauki networking, czyli nawiązanie nowych kontaktów, co może w przyszłości zaowocować wspólnym przedsięwzięciem badawczym czy publikacjami. Wziąwszy to wszystko pod uwagę, organizując konferencję naukową, szczególnie, chociaż nie tylko, poruszającą problematykę niepełnosprawności, powinniśmy na wstępie założyć, że będą w niej uczestniczyły osoby z niepełnosprawnością, zarówno w roli prelegentów, jak i słuchaczy. W niniejszym tekście poddam refleksji osobiste doświadczenia związane z funkcjonowaniem w polu nauki jako osoba z dysfunkcją wzroku. Refleksje te umieszczę w szerszym kontekście rozważań o dostępności, szczególnie dostępności konferencji naukowych dla badaczy i badaczek z niepełnosprawnością wzroku. Opisując wybrane przeze mnie zagadnienia, bazuję głównie na moich własnych doświadczeniach czynnego uczestnictwa w konferencjach. W artykule naświetlę bariery, na jakie mogą napotkać osoby z niepełnosprawnością wzroku w następujących obszarach: proces rejestracji na konferencję, korzystanie z materiałów konferencyjnych rozdawanych w wersji papierowej i elektronicznej, funkcjonowanie w przestrzeni konferencyjnej itp. Spróbuję także odpowiedzieć na pytanie, co zrobić, aby wymienione obszary były bardziej przyjazne i dostępne dla tej grupy.Publikacja dofinansowana ze środków Polskiego Towarzystwa Socjologiczneg